{BEGIN} Welcome to Earth

Vandaag zou het weer de dag zijn, de dag dat de hordes mensen weer nar hun planeet kwamen. Gestraft waren ze, gestraft door de leiders met misschien wel de kleinste dingen. Alles was verboden en het liep uit de hand. De aarde werd verpest genoemd, vervallen. Het tegendeel was bewezen. De aarde was niet vervallen, geruïneerd misschien, maar zeker niet vervallen. Het was een wereld die mooier en groter was dan Mars. Een wereld waarbij de mensheid niet verpest was. Helaas, de mensheid op Mars wisten dit niet over dit prachtige fenomeen. Ze zouden het niet overleven wisten ze enkel en alleen, zouden in hel branden. Misschien was de helft hiervan ook waar, dat mensen het niet zouden overleven. Zij was ook met vele mensen naar de Aarde gestuurd, enkel twee hadden het toen gered. Flynn, haar mede-alfa was daar één van. Misschien was het apart, maar ze wouden niet vergeleken worden met de leiders van Mars, vandaar de naam ‘Alfa.’ Keira stond hier nu, kijkend naar de fel schijnende zon die tegen het gras weerkaatste, kijkend naar de grote ruïne dat voor haar stond en waar zij ook was afgezet vier jaar geleden. Sommige mensen die nu ergens onder de grond lagen te rotten waren in dat vier jaar vrienden van haar geworden. Niemand had het gehaald. Haar gezichtsuitdrukking stond kil, haar blik daarentegen stond leeg. Ze begon stappen te verzetten, zocht naar iemand die ze kende. Een jongeman die ze een ‘Alfa’ kon noemen. Flynn. Ze wou bij hem zijn als dit plaats vond. Ze zocht hem, keek om haar heen en daar stond hij.

Rillend van de kou zat ze op de grond. Dit was het dan, haar nieuwe leven. Haar nieuwe leven op aarde. Aarde. De plaats waar ze vroeger zo veel verschrikkelijke dingen van gehoord had, niemand zou er kunnen overleven, alleen maar misdadigers. Langzaam rolde er een traan over haar wang, maar ze bleef gewoon zitten waar ze zat. Toch niemand die haar hier zou vinden. Niemand. Haar broers waren hier een voor een ook naar toe gestuurd, de gehele laatste generatie van de Consinealis was hier of tenminste, als haar broers nog in leven zouden zijn. Waarschijnlijk niet. Altijd was haar verteld dat je het hier hooguit een week zou overleven en dan heb je zelfs geluk. Haar broers zouden het misschien wel in die tijd hebben overleefd, maar hoe moest zij dat doen? Erg zelfvoorzienend was ze nooit geweest. Rebels, dat wel, maar dat leerde je niet hoe je in de wildernis aan eten moest komen. Hoe je een vuur maakt. Hoe je je verweert tegen wilde dieren. En zo kon ze nog wel even door gaan. Op Mars leerde je helemaal niets, niets wat van belang was tenminste. Met trillende benen stond ze op en inspecteerde de omgeving om haar heen eens, wat ze anders moest doen had ze namelijk geen idee van. Nu ze toch hier was en de rest van haar dagen hier moest slijten, kon ze daar net zo goed het beste van maken. Angstig zet ze de eerste paar stappen en zodra ze zeker wist dat de grond niet onder haar voeten zou verdwijnen, durfde ze ook wel weer gewoon normale stappen te zetten. Een zuchtje wind blies haar roze haren uit haar gezicht en Emmelya wist zich ook nog eens over dit fenomeen te verbazen, haren die dansten in de wind, het voelde geweldig voor haar. Zoiets maakte ze bijna nooit mee. ‘Kom maar op Aarde, ik kom eraan. De nieuwste bezoeker hier is gearriveerd en ze gaat ook niet meer weg.’ Doelbewust zette ze een aantal stappen naar voren, verder het donkere bos in. Op weg naar haar nieuwe leven. Tijd om te laten zien dat ze niet alleen een erg rebels kind is geworden door haar ouders, maar om ook te laten zien dat ze dit kan. Ze moest dit kunnen. Het moest gewoon. Geschrokken kijkt ze op als Lex opeens hard begint te blaffen, ze was haar hond helemaal vergeten. ‘Sst,’ Siste ze haar dan ook snel toe, want het zou misschien niet heel gunstig zijn als iedereen te horen kreeg waar zij was. Tenminste, iedereen? De personen die hier zijn dan.

Het was interessant om naar de gebeurtenissen te kijken die plaatsvonden op het plateau. Het was vrij groot en bood totaal geen beschutting - tenzij je je misschien achter de voertuigen zou verstoppen, maar over een niet al te lange tijd zouden deze ook verdwijnen en was je voor iedereen te zien. Nee, Cedro voelde zich niet veilig op dit plateau. Dit was dan ook de reden dat hij aan de rand verstopt zat, zorgvuldig gecamoufleerd tussen de vele bladeren en takken. Een prima plek om rustig alles in de gaten te houden. Hij was een tijdje geleden bij toeval op deze plek gestuit en toen hij een dag eerder terug gekomen was om water te halen - vlakbij het plateau bevond zich een waterbron - had hij geluiden gehoord. Een aantal andere bewoners van de Aarde hadden zich verzameld en hadden het over 'een nieuwe lading'. Cedro had geen idee wat dat inhield dus had hij besloten om zich te verstoppen en het schouwspel gade te slaan.

Toen de voertuigen verschenen, was hij bijna de boom uitgevallen. Nog nooit had hij zoiets gezien. Diep onder de indruk had hij toegekeken hoe de deuren opengingen en er stromen mensen naar buiten geduwd werden. Het ging er allemaal vrij hardhandig aan toe. Wie waren deze mensen en wat kwamen ze hier doen? Waar kwamen ze vandaan? Het waren allemaal vragen waar hij geen antwoord op had.

Hoewel het zeker niets onbelangrijks of onbenulligs was, zou je de houding van Flynn toch verveeld kunnen noemen. Hij stond tegen een van de bomen aan de rand van de open plek aan, zijn handen in de zakken van de versleten spijkerbroek die hij uit een van de vele, gesloten warenhuizen ‘gejat’ had en zijn ogen half dichtgeknepen. Een nieuwe lading mensen die stout waren geweest, inderdaad. Nog meer mensen die gerust gesteld moesten worden. Wat ze ook op Mars hoorden van de Aarde, het kon niets positiefs zijn. Flynn wist het al te goed: iedereen was doodsbang als hij of zij hier kwam, in de wetenschap dat ze het hier maar een week zouden overleven. Helaas voor de Leiders van Mars woonde Flynn nu al op Aarde voor een jaar of vier, vijf. Hij kon het zich eigenlijk niet goed herinneren wanneer hij hierheen was gekomen, maar hij had het tot nu toe overleefd. Hij was zelfs Alfa geworden, of hoe ze het ook noemden. Niet dat Flynn heel veel met zijn status deed. Oh, hij maakte er gráág gebruik van, hoor. Maar veel zin om op iedereen te letten had hij ook niet. Hij had slecht wat verantwoordelijkheid genomen, waarbij kwam dat hij zich geen zorgen hoefde te maken om veiligheid of onderdak – het Alfagebouw was iets om jaloers op te zijn, net als de enorme witte tijger die de ingang bewaakte. Misschien dat ze deze keer wat gastvrijer moesten zijn. Immers, niemand van de vorige lading mensen leefde nu nog. Hij keek op toen hij het gevoel had dat iemand naar hem keek – Keira natuurlijk. Hij kende Keira nu lang genoeg om te weten wanneer ze in de buurt was. Als je nooit mensen tegen kwam, voelde je hun aanwezigheid. Flynn had er overigens geen moeite mee om Keira’s aanwezigheid te merken. Die aanwezigheid had hij maar al te graag.

Ze was niet de enige die naar de aarde gestuurd was, maar ze voelde zich wel degelijk alleen. Niemand die erbij zat kende ze of had ze überhaupt eens gesproken. Het deed er ook niet toe. Op Mars was ze altijd al alleen geweest, alleen met haar daden, alleen met Balto en ze betwijfelde of het hier enig anders zou worden. Ze was immers anders, was het niet? Ze was niet een lief klein meisje, een doetje, iemand die een brave echtgenote zou worden. Nee, ze was rebels, meer dan alleen rebels. Een piraat, een moordenaar, een verrader van haar eigen familie. Ze had het allemaal gehoord, was zo altijd genoemd en had het al vrij snel geaccepteerd dat ze er niet meer bij hoorde, dat men haar niet wilde. Het waren ook tevens de redenen waarom ze niet meer op Mars stond, maar op de Aarde. Een planeet die als mislukt omschreven werd, vervallen, een levende hel, maar nu ze hier zo stond, betwijfelde ze of dat waar kon zijn. De lucht die ze inademde voelde anders, was anders. Naast haar hoorde ze Balto eveneens snuiven, nieuwsgierig en waarschijnlijk tevens met een bepaalde opluchting. Was dit immers niet de lucht die ze al die jaren hadden moeten inademen?
Naast haar voelde ze Balto aan de primitieve riem trekken. Normaal gesproken liep hij los, maar hij had een riem om gemoeten tijdens de reis, iets waar noch het dier noch Sally blij mee waren. Het voelde onnatuurlijk en verkeerd en Sally wilde dan ook niets liever dan zo snel mogelijk weg. Iemand duwde haar in haar rug, ten teken dat ze door moest lopen en ze uitte een verontwaardigd geluid, dat gepaard ging met een gegrom van Balto. Een blik wierp ze achterom, naar degene die haar vooruit geduwd had, maar deze keurde haar al geen blik meer waardig. Natuurlijk niet, waarom zouden ze ook? Ze trok aan de riem van Balto, welke gehoorzaam in beweging kwam. Haar ogen schoten heen en weer, op zoek naar iets waar ze heen kon. Hier kon ze vrij zijn, mocht ze dat willen. Als ze nu zou wegrennen, wie zou haar missen? Niemand, toch?

Lex was meteen stil op het moment dat Emmelya haar dat beval, maar toch was er iets niet goed. Ook Lexie was niet gewend aan het feit dat ze nu ergens anders moesten zien te overleven en dat werkte duidelijk op haar zenuwen, waarmee ze het voor Ems nog erger maakte. Proberend haar kalmte te bewaren knielde ze bij Lex neer en streek over haar mooie, lange haren. Zo zacht, zo glad, maar toch zo breekbaar. ‘Het komt wel goed Lex, ik zorg voor ons.’ Haar armen sloeg ze om het tengere lichaam van de hond heen en ze begroef haar gezicht in haar haren. ‘Het komt goed.’ Meer was het eigenlijk een belofte aan zichzelf. Nu ze namelijk haar hond beloofd had dat ze voor hen zou zorgen, dat ze het zouden overleven, kon ze niet zomaar opgeven. En dat zou ze ook niet doen. Nooit. Vastberaden stond het tengere meisje op en zette nog een aantal stappen, waarna ze besloot haar angst opzij te zetten. Het had geen enkel nut dat ze overal bang voor was, het zou haar alleen maar ophouden. Dat wilde ze niet. ‘Lex, volg.’ Het commando was duidelijk en de hond verscheen gelijk naast haar bazin, klaar om haar overal te volgen en te beschermen. Met Lexie erbij, voelde Ems zich toch een stuk veiliger dan dat ze in werkelijkheid was. Wie weet wat ze hier allemaal nog zou tegenkomen. Maar vechten zou ze. Vechten zou ze.

Myliseé staarde angstig om haar heen. Haar ogen werden groter bij het zien van een man met maar een oog. Een klein groepje mensen werden naar een hoek van het platform geleid, maar waarom wist ze niet. Stilletjes drukte ze Angel tegen zich aan. Het kleine beestje bibberde en was heel erg warm. Ze was bang, net zoals Myliseé zelf. Samen zouden ze zich er door heen slaan, als Angel niet werd weggekaapt en opgegeten zou worden.
Weer keek ze om zich heen. Een lange man torende boven iedereen uit. Hij had een moordlustige blik in zijn ogen en zijn handen waren geknepen tot vuisten. Bij ieder mens vroeg ze zich af waarom ze hier waren, wat hadden ze dan gedaan en was ze wel veilig? Op de vraag van veiligheid wist ze een antwoord. Natuurlijk was ze hier niet veilig! Er liepen moordenaars rond, als ze niet op paste was ze misschien wel dood. Weer kwam er een stroom nieuwe mensen bij. Ze duwde elkaar om uit de drukke menigte los te komen. Maar Myliseé stond hier, toe te kijken wat er gebeurde en of ze mensen kon herkennen. Natuurlijk kon ze geen mensen herkennen, wat dacht zij dan? Langzaam begon ze rond het platform te lopen en bekeek de mensen die er uit kwamen, nog iemand... Nog iemand... en nog een... Zo ging het maar door. Myliseé klemde zich tegen een boom aan en volgde de blik van een vrouw die richting Angel ging. Haar blik was hongerig. Nee, nooit zou iemand Angel van haar mogen afpakken. Angel was... Angel was haar steun en haar knuffel diertje. Zoals mensen een ander mens nodig hadden, had zij Angel nodig! Ze was niks zonder Angel.

Het voertuig waar ze zich in bevond begon de landing in te zetten. Blijkbaar waren ze er. Haar nieuwe thuis. Het thuis van haar lang vergane voorouders. Zij hadden er kunnen overleven, omdat de planeet toen nog vol met groen stond, omdat er toen nog vrede heerste. Omdat de natuur het toen nog niet in eigen hand had genomen. En nu, na vele jaren, zou zij een van de zogeheten mislukkelingen zijn die hier maar een nieuw bestaan op moest zien te bouwen. Niet dat veel geloofden dat ze dat kon. Haar lichaam schokte toen het voertuig contact maakte met de grond en Chivanna stond op en liep naar de deur, die niet veel later open ging. Een paar beveiligers trokken haar naar buiten, waardoor ze haar evenwicht verloor en op de grond viel. Op Mars zouden die mensen nu bovenaan haar lijst met mogelijke slachtoffers komen te staan, maar hier, op aarde, had ze over hun levens niks meer te zeggen. Enkel over het hare, en dat van de mensen die hier met haar waren gekomen. Daar kon ze wel over beslissen. Als ze op haar pad zouden komen, zou zij kunnen beslissen of ze zouden leven, of zouden sterven. Hoogstwaarschijnlijk sterven... Ze kwam soepel overeind, keek nog een laatste keer naar de shuttle en liep toen in de richting van het bos. Wat de anderen deden boeide haar eigenlijk niet erg veel. Ze was vooral erg benieuwd wie van de eerder verbannen mislukkelingen nog in leven waren en wat ze van dat leven hadden gemaakt. Ze zouden sterker zijn. Behendiger. Maar ze was een snelle leerling en daar zou ze dan ook gebruik van maken.

Voorzichtig verzette ze stappen in het hete gras. Ze wist dat ze opgemerkt was, Flynn merkte alles wat om hem heen gebeurde, immers, dat dacht ze altijd. Haar ogen gleden ondertussen langs de omgeving. Een meisje zat er, een meisje dat al uit de space shuttle was. Ze zag er verloren uit met haar rot hond die blafte. Was dat nieuw? Dat mensen van de planeet Mars hun hondje mee mochten nemen? Keira vond het apart. Langzaam liepen er mensen uit de shuttle en allen zagen ze er apart uit. In de vier jaar dat ze verdwenen was, was er blijkbaar veel veranderd. Misschien was dat niet zo, misschien was zij diegene die veranderd was. Ze wist het niet, iets wat ze absoluut niet kon uit staan. “Flynn.” Zei ze begroetend. Het was niet bepaald een normale dag dus ze wou het liefst nergens over beginnen. Ze stond daar, naast de persoon die ze kende. Een strak jurkje uit een warenhuis die ze helemaal leeggehaald had met de jongen naast haar. Ze liep op blote voeten met haar ballerina’s in haar hand houdend. Ze hield van de hitte die het verwarmde gras met zich meebracht. “Raar voelt dit hé?” Zei ze zachtjes. Elk jaar vond ze het raar. Twee jaar had ze nieuwelingen gerespecteerd, maar telkens als ze verdwenen voelde het raar. Nu gaf ze hen geen enkele liefdevolle aandacht, spuwde ze hen uit. Het had immers toch geen zin.

Zijn diepe bruine ogen inspecteerden elk wezen dat uit de voertuigen kwam - man, vrouw, kind of dier. Vooral de dieren waren interessant. Stel dat het baasje het niet uithield, dan kon hij mooi voor het huisdier 'zorgen'. Cedro wist misschien niet veel over wat er hier gaande was, hij wist hoe hij moest overleven. En eten was op drinken na een van de belangrijkste zaken als het om survivallen gaat. En om eten te krijgen, moet je soms alleen maar even aan jezelf denken. Toen de stroom even stopte omdat er een kind weigerde het voertuig uit te stappen, nam hij even de tijd om rond te kijken. Nu pas zag hij de twee mensen die net als hij aan de rand van het plateau stonden. Ze leken redelijk zelfingenomen en zelfverzekerd. Alsof ze alles wisten. Waarschijnlijk zouden ze hem geen kwaad doen, maar toch maakte hun aanwezigheid Cedro zenuwachtig. Ze stonden namelijk niet gek ver van hem vandaan - hij gokte dat er zo'n 4, 5 bomen tussen hen in stonden. Terwijl hij naar de mensen tuurde, vroeg hij zich af wat hij moest doen. Moest hij weggaan en dit alles achter hem laten? Vergeten wat er hier gebeurd was en gewoon doorgaan met wat hij altijd deed? Rondzwerven, van de ene plek naar de andere, overleven? Maar zou hij dat kunnen? Zijn nieuwsgierigheid won het van zijn gezond verstand - iets wat hem wel vaker overkwam maar gelukkig had het hem nooit in al te grote problemen gebracht - en besloot hij dichterbij de mensen te komen zodat hij ze misschien kon verstaan.

Behendig klom hij van de ene boom naar de andere, net zolang tot er hij in de boom naast het koppel zat. Hij hield zich muisstil - hij wist niet veel van mensen maar ze zouden het vast niet prettig vinden als iemand met ze mee zat te luisteren. Zorgvuldig verschool hij zich achter de groene bladeren, zijn oren gespitst zodat hij elk woord kon opvangen. Want hij zou toch wel heel graag willen weten waar deze mensen in godsnaam vandaan kwamen.

Aiden stond recht, tussen een paar andere mensen die ook rechtstonden. Het waren allemaal misdadigers hier, sommigen zagen er al gevaarlijker uit dan anderen. Er waren er zelfs die huisdieren bij zich hadden. Tijdens het uitstappen was hij heel erg oplettend, in de hoop dat hij de lange blonde krullen zou zien van Hannah maar hij had ergens het gevoel dat ze met de vorige lading was gekomen en er waarschijnlijk dus al niet meer zou zijn. Die gedachte keerde zijn maag om en hij negeerde het lege gevoel in de buurt van zijn hart. Als hij dat gevoel zou toelaten zou hij meteen sterven en dat wou hij absoluut niet. Ze werden ruwer naar buiten geduwd, alsof ze niet snel genoeg van al deze misdadigers verlost konden zijn.
Zijn zintuigen werden overrompeld en hij moest een paar keer kuchen door de lucht die zo anders was dan op Mars. Het licht en de lucht boven zich hadden ook een andere kleur dat het zo onwerkelijk leek. Hij keek even opzij naar de anderen die met hem waren gedwongen om uit te stappen, ook zij hadden even tijd nodig om te wennen aan hun nieuwe omgeving. Hij voelde zichzelf ongelofelijk eenzaam hier. Velen hielden elkaars handen vast of hadden een huisdier bij zich waar ze zich konden aan vasthouden maar hij was helemaal alleen. Hij zette een paar aarzelende stappen vooruit en hij zag een paar mensen staan die hier al aanwezig waren. Hun houding was anders en hij kon zien aan de blik in hun ogen dat ze hier al langer waren dan degenen die net zoals hij net waren aangekomen.

Sally had de neiging om er nu vandoor te gaan, om het op een rennen te zetten en simpelweg te verdwijnen. Dat had ze al eerder gedaan, op Mars, het zou moeten lukken. Haar blik ging nogmaals langs de verschillende mensen en ze besefte dat ze zoiets maar beter niet kon uithalen, nog niet, tenminste. Naast haar gromde Balto zachtjes en ze trok het dier wat tegen zich aan. De vacht voelde ze langs haar zij strijken, waar haar blouse gescheurd was. Niet dat kleding haar ook maar iets kon schelen, want ze had kleding enkel en alleen aan om bepaalde lichaamsdelen te bedekken. Licht liet ze haar hand over de rug van Balto glijden, in een kalmerend gebaar. 'Rustig, jongen,' kwam er zacht over haar lippen. Het was verbazingwekkend hoe goed het dier luisterde, maar Sally had Balto vanaf pup af aan gehad, het dier gekoesterd, hem getraind, was de Alfa geweest voor hem, maar had hem nooit gedwongen bij haar te blijven. Als hij weg wilde, had hij daar het recht toe, maar Balto leek besloten te hebben haar niet te verlaten en eerlijk, ze was er blij om.
Haar blik viel op een aantal mensen die er al waren en het was duidelijk dat zij al wisten hoe het hier werkten. Hun blik verried hun, verried dat ze dit kenden, wisten te overleven. Haar grip om de riem van Balto werd strakker, bezitteriger. De blikken van sommigen medemensen ontgingen haar niet. De honger, het verlangen naar eten en het besef hoeveel een dier kon opbrengen. Ze moesten eens aan Balto komen, ze zou ze levend villen en daarna zich bekeren tot het kannibalisme.

Angst voor het bos. Angst voor vreemde geluiden. Angst voor haar leven. Vooral, angst voor het leven van haar hond. Met voorzichtige, gemeten stappen kwam ze vooruit, het ging sloom, dat gaf ze toe, maar het was tenminste iets. Het bos om haar heen leek haar uit te lachen, alsof ze wisten dat er iets met haar ging gebeuren. Iets dat zij niet wist. Natuurlijk wist ze wel dat het hier anders zou zijn, maar dat bomen haar uit lijken te lachen? Nee, vrijwel onmogelijk. En er zat hier niet toevallig een of ander goedje in de lucht dat haar aan het hallucineren maakte? Hopelijk niet en anders, dan was het dus al te laat. Te laat. Te laat. Te laat. Te laat. Het bleef maar door haar hoofd spoken en Emmelya werd er compleet gestoord van, maar niemand van de buitenwereld zou dat aan haar merken. Ze was goed in het verbergen van haar emoties, verbergen van de dingen die haar bezig hielden. Lexie had ondertussen besloten dat het commando ‘volg’ niet langer van toepassing was en ze dartelde om haar bazin heen, wat Emmelya weer aan het lachen maakte. Het was een raar beestje, maar zonder Lex zou Ems helemaal niets zijn. Niets. Dat is zo weinig. Iedereen is wel iets, maar de kunst is om erachter te komen wat voor iets je dan bent. Net zoals je erachter komt wat je angsten, lusten en verlangens zijn. Overal moet je achter komen. Goedschiks of kwaadschiks. Ach, als het dan toch moest, Emmelya koos dan liever het goedschikse, een stuk makkelijker zou dat in ieder geval wel zijn. Niet wetend waar ze heen moest gaan, nadat ze net van het platform af gerend was, kwam ze daar nu toch weer uit. Ze zat aan de rand en kon mensen niet helemaal in de gaten houden, maar er was wel een soort van overzicht. Overal zag ze mensen die iets misdaan zouden hebben, wat wist ze niet en waarschijnlijk wilde ze er ook niet achter komen. Ook zaten er overal mensen om het platform heen. Mensen die eruit zagen alsof ze deze procedure kenden, alsof ze aan het wachten waren op de mensen die hier gedropt werden. Zouden ze opgevangen worden of waren ze niet zo vriendelijk? Hard geblaf wekt Emmelya uit haar droomfase en geschrokken ziet ze daar nog een hond lopen, een wolfshond. Ook Lexie ziet het en begint hard terug te blaffen.

Zijn blik volgde een meisje met een hond, één van de vele misdadigers, al vond Flynn haar er niet bepaald schuldig uit zien. Dat deden overigens meerdere niet, maar ze hadden allemaal een reden om hier te zijn. Flynn had immers ook een reden, al sprak hij er niet erg vaak over. Het was ook niet iets waar hij enorm trots op was, maar hij moest toegeven dat het leven zonder regels – als je het gebrek aan luxe en veiligheid niet meerekende – toch niet slecht was.
Hij glimlachte naar de jongedame die naast hem was komen staan. ‘Keira,’ was zijn reactie. Hij richtte zijn blik weer op een van de shuttles en knikte langzaam. Het was inderdaad erg raar dat dit ieder jaar gebeurde, maar dat er amper mensen over bleven. Of ze waren ergens anders heen gegaan, of ze waren morsdood. In ieder geval waren ze verdwenen, Keira en Flynn waren nu zo ongeveer de enigen in de stad. En dat was soms nogal deprimerend, de afwezigheid van andere mensen. Ieder jaar kwamen er mensen bij, en tegen de tijd dat er een nieuw voertuig zou landen waren de meesten al weer verdwenen. ‘Inderdaad,’ mompelde hij. ‘Ik hoop maar dat deze niet zo dom zijn om voor zichzelf te willen zorgen in het bos, terwijl er een stad is waar ze min of meer veilig zijn.’ Maar hij wist hoe mensen in elkaar zaten. Hij wist dondersgoed dat mensen graag voor zichzelf zorgden, zonder afhankelijk te zijn.

Myliseé keek vragend naar een jongen die kruipend en huilend op de grond lag. Zij zelf had het eigenlijk niet zo erg gevonden, naar de Aarde. Maar blijkbaar andere wel. Zij was haar familie toch al kwijt. Ze hoefde zich nergens zorgen over te maken en hoefde voor niemand anders te zorgen dan voor Angel en haarzelf. Opeens bekroop de angst haar. Ondanks het geschreeuw, gehuil en gepraat voelde zij zich akelig stil. Ze kende niemand, niemand kende haar en ook al wou ze zo graag iemand aanspreken, ze vertrouwde het niet. Spreek me aan, dacht ze met ogen die tot spleetjes waren geknepen. Ze bekeek iedereen weer en draaide zich toen om, richting een kant van het bos. Daar zag ze niks, behalve de bomen natuurlijk. Ze draaide een beetje en bekeek stukje voor stukje de omgeving rond het platform. Straks, waar zou ze dan naar toe gaan? Welke richting op. Het bos, de vertrouwde omgeving voor haar. Waar ze vroeger altijd heeft gewoond en weet wat ze moet doen? Of zou ze hier blijven staan, wachtend tot de dood op haar af kwam sluipen en haar greep.
Plots schoot een gedachte door haar hoofd waar ze tranen van kreeg in haar ogen. Als ze het heel slecht zou hebben moest ze Angel misschien slachten, villen en dan een vuurtje maken. Haar vlees op het vuur leggen en het daarna opeten. Dan zou ze haar steun in deze lastige tijden moeten OPETEN. Het was een lastige gedachte en voor nu stampte ze hem uit haar hoofd. Ze wou deze gedachte eigenlijk niet eens hebben. Waarom had ze hem?!

"Waar komen ze vandaan?" Het was eruit voordat hij er erg in had. Hoe kon hij zo stom zijn? Normaal gesproken sprak hij nooit tegen mensen, hield hij zich stil en luisterde hij alleen maar. Toch was er vandaag bij het zien van de voertuigen een vuur in hem aangewakkerd, de drang om te weten waar hij vandaan komt. Zijn moeder had vaak genoeg tegen hem gezegd dat dit niet haar oorspronkelijke planeet was maar dat dit nu haar thuis was, al had hij geen idee waarom en hoe dat in godsnaam mogelijk was. Maar nooit had hij hier enig bewijs van gezien, tot vandaag. De voertuigen leken ongetwijfeld van ver te komen, waar het leven er heel anders aan toe ging dan hier. Een leven dat Cedro nooit heeft gekend. Maar zijn moeder wel.

Zijn stem was duidelijk verstaanbaar geweest voor het koppel, maar hij hoopte dat de andere vreemdelingen hem niet gehoord hadden. Hij wilde niet dat mensen hem opmerkten. In zijn stem zat iets dierlijks, iets onwennigs. Want waarom zou Cedro praten als hij alleen was? Hij sprak niet veel maar hij kon het wel. Alhoewel de man en de vrouw hem nu waarschijnlijk wel gezien hadden, bleef hij in de boom zitten. Het voelde veiliger, bovendien kon hij zich vanaf hier makkelijker verdedigen als het nodig was. Want niemand hier kon je echt vertrouwen.

Hij had gelijk, net zoals hij meestal over die wezens gelijk had. Egoïstisch dat ze waren wouden ze geen hulp, geen beschutting boven hen. Ze konden prima voor zichzelf zorgen vonden ze. Ze deden hun best om mensen het leven echt te gunnen, want hun moesten de verhongerde lichamen onder de grond stoppen. Meestal werden ze verslonden door de gemuteerde beesten hier. Zij had geluk dat ze een beste vriend had gevonden, Flyra, vernoemd naar Flynn en haar. Het was verschrikkelijk dat ze alleen maar sociaal beperkt was tot hem. Ze mocht hem wel hoor, daar niet van, maar het was toch altijd dezelfde waar ze mee te maken had. Flynn. Natuurlijk vermaakte ze zich aan hem, dat was het probleem niet, ze zocht gewoon naar meer. ‘Je hebt gelijk, misschien moeten we ze erover inlichten..’ Zei ze zacht en weer glimlachte ze zwakjes naar hem. Plots hoorde ze een stem, de stem die ze niet herkende van de jongen naast haar. Als een reflex draaide ze zich om en keek ze achter haar. Niets. Pas toen ze verder keek zag ze een gedaante, boven haar in de boom. Voor een moment was ze verbaasd, maar gauw werd haar blik weer kalm. Waarschijnlijk was het ook gewoon iemand uit de shuttle. ‘Volgens mij ben jij hetzelfde als hen.’ Het verbaasde was in haar stem te horen. Toch was het nuchter, ongeïnteresseerd. Het waren toch een stel gekken, dat kon ze bevestigen doordat die jongen in de boom zat. Ze wou hier weg, terug in haar huisje met haar tijgertje. Ze ergerde zich nu al dood aan de nieuwelingen.

Daar zat hij dan, in de hel die iedereen vreesde en die de meeste mensen zo veel mogelijk vermeden. Zodra zijn voeten de grond raakten ging er een gevoel van opluchting door hem heen, hij had zich voorbereid op de ergste pijnen die hij zich maar had kunnen indenken maar op dit ogenblik voelde hij niets. Helemaal niets. Enkel de leegte die zich had gevormd in hem sinds hij en zijn familie elkaar niet meer zagen. Hij staarde naar de grond. Er was aarde en gras. Het was niet wat hij gewend was maar hij wist dat dat geen probleem zou moeten geven. Niet al te veel dan toch. “Oh Tayson.. Help me..” fluisterde hij zachtjes tegen zichzelf. Hij wist niet welke gruwelen er hem op deze aarde zouden te wachten staan noch hoe hij ze moest overkomen, hij wist enkel dat hij Tayson mistte en dat deze trip naar de aarde, de hel, een grote beproeving zou zijn. Hij wilde niets liever doen dan in een balletje gaan zitten en huilen, huilen om alles wat hij verloren had en alles wat er met hem zou gebeuren, dat had hij wel verdiend. Helaas kon hij dat niet doen, hij wist dat dat een teken van zwakte zou zijn en hij wilde geen zwakte tonen voor wie hier ook aanwezig was en wie er ook naar hem keek. Nee, hij zou zich sterk gedragen, zich dragen met een zekerheid en hij zou hun laten zien dat hij niet bang was, voor wat hem ook aan zouden doen. Het was natuurlijk één grote leugen, maar hij vond dat ze het genoegen niet mochten krijgen om hem gebroken te zien, dat zou later wel komen. Toen hij beter om zich heen keek merkte hij dat hij niet alleen was, er waren andere mensen die hier ook naartoe waren gestuurd, mensen die niet binnen de normen van ‘normaal’ pasten op mars, mensen zoals hij. Het gaf hem een beetje comfort dat er andere mensen waren buiten hem die hetzelfde lot te wachtten stond, hoe grof het ook klonk, hij wilde niet alleen door een hel gaan. Verder zag hij dat hij op een plaats was met veel bomen, een bos. Even begreep hij het niet maar hij snapte het al snel, te snel, ze zouden hier moeten overleven, dat was de hel, ze zouden hier sterven aan honger of dorst. Nee, sterven zou hij niet. Hij moest in leven blijven voor het geval Tayson hier ook naartoe gestuurd zou worden, als dat mocht gebeuren moest hij hier staan, om hem op te wachten en te helpen door alle moeilijke tijden. Met die gedachte keek hij al wat zekerder voor zich uit en bekeek hij de mensen die hier waren beter. Hij zou het halen.. Hij moest het halen.

Ook Flynn keek om bij het horen van een stem die hij nooit eerder had gehoord. Ook niet bij de bewoners van de stad, die ondertussen verdwenen waren. Misschien woonden er nog enkelen. Flynn wist het niet. Flynn kwam namelijk nooit in de huizen of flatgebouwen om te kijken of er nog mensen waren. De mensen kwamen maar als ze behoefte hadden aan gezelschap of hulp, en als ze te egoïstisch waren om dat niet te doen was dat hun probleem.
Hij keek naar de jongeman in de boom, zijn wenkbrauwen schoten even in een frons. Hij leek niet op de mensen die net op Aarde geland waren. Als Flynn heel eerlijk was, zou hij zeggen dat het leek alsof deze jongeman al jaren in de bossen leefde. ‘Waar kom je vandaan?’ vroeg hij dan ook, omdat hij niets logischer wist om te vragen. Hij wist overigens ook niet of hij nu alle nieuwelingen een speech moest gaan geven. ‘Hoi, komen jullie ook naar de stad, want daar is het allemaal leuk en aardig’? Dat leek hem toch net iets te overdreven.

Het koppel leek enigszins geschrokken bij het horen van zijn stem, wat hem stiekem wel amuseerde. Ze gaven echter niet het antwoord op zijn vraag, maar waren vooral verbaasd over het feit dat er iemand in een boom zat die hun aan het afluisteren was. Oke, misschien was dat wel te begrijpen. De vrouw trok als eerste haar mond open maar hij wist niet zo goed wat hij ermee moest. De toon die ze aansloeg klonk niet echt aardig of gemeend. Hij wist niet zo goed wat hij ervan moest vinden. Beledigd? Omdat ze dacht dat hij een van hen was, terwijl hij er lang niet zo hulpeloos en angstig uitzag? Of moest hij serieus uitleggen dat hij van hier kwam, omdat zij misschien ook uit zo'n projectiel afkomstig was? Hij had absoluut geen idee en net iets te lang hield hij zijn doordringende bruine ogen gericht op de vrouw - die ongetwijfeld mooi was, al had hij niet veel vrouwen in zijn leven gezien. Hij wendde zijn ogen pas af toen de man hem een vraag stelde, die het dilemma gelukkig oploste. 'Ik kom van hier.' Nu wist de vrouw meteen dat hij niet een van de hoopjes ellende was die uit de voertuigen gevoerd werden.

Langzaam, onzeker, zette hij zijn eerste echte stappen op deze planeet. Het waren de moeilijkste stappen die hij ooit had gezet omdat de stappen hem verder weg brachten van zijn oude leven, van Jayson, en dichter bij de onzeker toekomst. Hij wist dat het niet zou mogen, hij had het zichzelf vaak genoeg gezegd, maar zijn rechterhand was in een vuist gebald en was een heel klein beetje aan het trillen. Niet veel mensen zouden het merken natuurlijk, maar voor hem was het onaanvaardbaar dat hij zo’n teken van zwakte vertoonde, een teken van verdriet. Nee. Hij stopte eventjes in zijn stappen en haalde diep adem waarna hij zijn hand opendeed. Toen het was gelukt staarde hij een tijdje naar zijn vuist, het was het enige wat hem ervan weerhield om hem opnieuw een vuist te maken. Kom op Sky.. Je moet dit doen, voor Jayson. Die gedachte, samen met vele anderen, gingen door zijn hoofd en zorgde ervoor dat hij opnieuw de energie kreeg om verder te stappen. Daar ging hij dan, stap voor stap, opweg naar wat hij vroeger dacht een zekere dood te zijn en wat hij nu zag als een lange lijdingsweg waar hij moest overleven. Hij negeerde de meeste andere criminelen, ze waren niet echt van belang voor hem op dit ogenblik ookal wist hij dat hij er zometteen wel op zou moeten letten aangezien zij voor hem het verschil tussen leven en dood zou betekenen. Nee, hij keek naar de bomen, naar het gras, de modder en naar de planten. Hij wist niet veel van de aarde maar als hij hier zou moeten overleven zou hij beter kunnen weten wat zijn omgeving was. Hij zou altijd opzoek moeten zijn naar welk gevaar er om de hoek zou kunnen loeren en hoe hij aan eten en drinken zou kunnen geraken, het geen leuke toekomst maar het was in ieder geval een toekomst en dat was meer dan hij verwacht had. Hij had gedacht dat hij dood zou gaan of dat hij voor eeuwig pijn zou moeten lijden om gestraft te worden voor zijn daden, voor zijn liefde. Nu bleek dat hij enkel zou moeten overleven, dat was minder erg toch? Onbewust ging zijn hand naar de tattoo onder zijn oor, het teken van zijn liefde voor Jayson. Het teken van zijn liefde voor de man die nu op mars was. Zou Jason weten dat hij gevangengenomen was? Zou hij achter hem zoeken? Wat zou hij denken?

Ze snapte het niet, kwam hij van hier? Hoe kon dat? Misschien had hij rondgezworven toen hij een jaar geleden was neergekomen uit de shuttle, had hij zijn hoofd gestoten. Ze wist het niet, ze wist het oprecht niet. Voorzichtig keerde ze zich recht naar hem toe en keek ze hem met een schuin hoofd aan. Ze moest toegeven dat hij er eerder als een beest dan als een mens eruit zag. De arme jongen. Ze deed nog een stap naar voren om hem beter te bekijken. “Hoe is dat mogelijk…?” haar stem, zacht, verbaasd. Alle ideeën over de wereld die ze had waren plots weggevaagd. Waren er toch mensen? Hoe kon het dat hij er zo uitzag? Ze had hem nog nooit eerder gezien en met haar hersens is ze meestal erg goed in onthouden, geloof me. Even gleed haar blik naar Flynn om te hopen dat hij het antwoord wist, waarom ze dat deed wist ze niet, misschien hoopte ze dat het antwoord op zijn voorhoofd geprent stond of iets anders wat er op leek.