De ronde cirkel

Cedro haalde onverschillig zijn schouders op toen Sally hem bedankte. Hij wist niet zo goed wat hij ermee aan moest, maar probeerde het niet te laten merken. "Oh, maar d'r zullen genoeg momenten zijn dat ik er niet ben en dat je jezelf zult moeten redden hoor.. En niet lullig bedoelt maar volgens mij houden jullie het allebei niet al te lang vol op deze manier." Hij keek even van Myliseé naar Sally en hoopte dat ze het beiden goed op zouden vatten. Het klonk misschien hard, maar het was waarschijnlijk wel de waarheid. En die moest toch gezegd worden. Cedro hield er niet van om dingen voor zich te houden en hij begreep ook niet zo goed waarom je dat zou doen. Als je iets dacht, mocht je dat toch gewoon uitspreken? Hij pakte nog wat hout en gooide dat bij het smeulende vuurtje, zodat het niet uit zou gaan.

Sally lachte, een lichte doch vreugdeloze lach. Hij zei de waarheid, dat kon ze wel waarderen. 'Je hebt een punt, maar waarschijnlijk was ik dan op primitieve dingen over gestapt. Gras en bladeren zijn ook eetbaar, hoe onlekker ze ook zijn. Als ik honger heb, eet ik waarschijnlijk alles.' Ze keek even naar de jongen en glimlachte. 'Maar jij weet wel te overleven. Je weet te jagen, vuur te maken. Dat moet betekenen dat je hier al langer dan vandaag zit.' Sally was niet achterlijk, zeker niet. Ze was zelfs behoorlijk slim en voornamelijk oplettend. 'Langer dan ons tweeën, in ieder geval.' Ze keek even naar Balto, die een tevreden geknor liet horen in zijn slaap. Het dier was warm en fungeerde prima als leuning, een goede bijkomstigheid. 'En ik weet dat je er niet altijd zal zijn, maar voor nu ben ik je dankbaar.'

Het enige wat Myliseé kon doen was knikken. Dus ze knikte en keek hem toen aan. Ze wist wel dat hij het niet zo hard bedoelde en het was immers de waarheid dus ze ging zich er niet tegen verzetten. Je hoefde je niet te verzette tegen de waarheid, toch? De waarheid is de waarheid en als je daar dingen aan gaat veranderen is het niet de waarheid meer. Ze liep naar het kampvuur en pakte haar hemdje dat ze in haar tas duwde.

Het konijnenmeisje hield zich ontzettend stil, maar daar maakte Cedro zich verder geen zorgen om. Sommige mensen waren nou eenmaal zo. Sally daarentegen vuurde een vragenkanon op hem af. Tenminste, niet direct maar hij merkte dat ze nieuwsgierig was geworden. Nieuwsgierig naar hem, naar zijn afkomst en naar waarom hij dode konijnen bij zich had. Tja. "Ja, waarschijnlijk loop ik hier al iets langer rond dan jullie," zei hij, waarna hij vaag glimlachte. "En op den duur, raak je hier wel aan gewend." Hij hief zijn handen en wees op de stenen. "Ik vrees overigens dat het niet meer gaat stoppen met regenen vandaag."

Sally zuchtte bij zijn woorden. 'Alles went, als je voor die tijd maar niet onder de groene zoden ligt,' sneerde Sally sarcastisch. Maar goed, hij had een punt. Waarschijnlijk zou ze ooit een konijn kunnen vangen, als ze hier langer zou zitten, maar ergens betwijfelde ze het of ze het zo lang zou uithouden hier. Ze keek even naar de stenen, waar de regen nog steeds met een noodgang langs viel. 'Ik vrees het ook, maar goed, hier zit ik verder prima en volgens mij is geen van jullie tweeën van plan één van ons met een mes in de rug te laten eindigen,' een zwakke glimlach krulde rondom haar mondhoeken, 'dus heb ik geen problemen met jullie als gezelschap.'

Myliseé glimlachte naar Sally. "Ik denk het ook niet, en ik hoop het ook niet. Misschien is dat ook belangrijk?" vroeg ze terwijl ze speelde met het pootje van Angel. Angel zag er tevreden uit, alleen ze was mager. Te mager. Langzaam begon Myliseé gras pollen er uit de natte grond te trekken. Ze schudde het zand er een beetje af en legde het toen voor Angel. Terwijl ze de rug van Angel streelde, die alles aan het opschrokken was, dacht ze na. Mogen konijnen eigenlijk wel gras eten? Waarschijnlijk wel, ja. Het mag wel. Ze trok nieuwe gras pollen er uit en schudde het zand er weer af. Nu at Angel rustiger. Nu keek Myliseé naar zich zelf. Ze was erg afgevallen sinds ze hier was, maar hele erge honger heeft ze niet gehad.
Langzaam keek ze op en zette Angel op haar schoot. "Ik weet dat er een tijd komt dat ik Angel moet slachten, dat weet ik. Maar zolang het nog niet hoeft, doe ik het niet. En jij mag zo veel konijnen afschieten als je wil," bij het laatste keek ze naar Cedro, maar ze was nog niet klaar. "Als je Angel maar nooit afschiet..."

Cedro maakte het zich gemakkelijk en ging met zijn armen achter zijn hoofd tegen een rots zitten, met voor hem nog steeds het vuur dat de nodige warmte bood. Hij glimlachte bij het horen van de opmerking van Sally - ze maakte het hem wel erg makkelijk. "Nou, ik zou daar maar niet al te zeker van zijn," grinnikte hij, terwijl hij een hand door zijn bruine haren haalde. Het zat altijd warrig, maar omdat hij net pas wakker geworden was, was het een ontplofte bende. Ook Mysileé begon weer over een al gepasseerd onderwerp, kennelijk kon ze zijn konijnen-opmerking maar niet vergeten. "Ik zou hem maar bij je in de buurt houden dan, want als ik 'm los zie lopen..." Zijn serieusheid van daarnet was alweer als sneeuw voor de zon verdwenen.

Myliseé grijnsde om zijn opmerking. "Ach, hij is als een handtas voor me die je moet voeren tot je hem nodig hebt. Dan slacht ik 'm af en is het over en uit. Eigenlijk is het best handig als je niet kan jagen en je een konijn als huisdier nodig hebt, als je er zo over na denkt." lachte ze. Ze verwachtte een rare blik van Cedro, en van Sally met deze opmerking. En eigenlijk was het waar. Angel was een handtas. Maar wel eentje die haar steun gaf. En het was ook een handtas die ze nodig had, heel hard nodig. "Een heel klein handtasje dan." zei ze terwijl ze Angel grijnzend omhoog hield. Ze was nog maar heel klein, en jong. Maar Myliseé zou de tijd afwachten tot ze groter was, dikker en er meer vet aan haar zat. Dan zou ze haar slachten, hoe stom dat ook was voor dat beest. Een mens is meer waard dan een konijn, niet waar?

Sally keek met een grijns naar Cedro. 'Alsjeblieft zeg, probeer me iets aan te doen en ik leg je zo om. Ik mag dan niet goed zijn in jagen op dieren, jagen op mensen kan ik en goed ook. En anders stuur ik Balto wel achter je aan.' Ze haalde even een hand door haar lange haar en begon het toen afwezig in te vlechten, terwijl ze naar het vuur keek. 'Ik zou het nooit kunnen om Balto af te slachten, zelfs niet als ik op sterven na dood zou zijn en hij zou mijn enige reddingsmiddel zijn. Sowieso heb ik hier weinig om nog voor te leven, dus dan sterf ik liever, dan dat ik Balto opoffer om daarna waarschijnlijk alsnog binnen een week dood te zijn.' Wat argeloos gooide ze verschillende stukjes hout in het vuur.

"Roep me maar als het zover is," zei hij tegen 'Lizzy', "ik wil namelijk wel zien dat je je geliefde konijntje afmaakt." Het was overduidelijk dat ze zich nu stoerder voordeed dan ze eigenlijk was, wat het hele gedoe alleen maar idioter maakte. Oké, dus ze had een konijn als huisdier waar ze heel veel om gaf? Ja, dat is redelijk stom, maar om het dan te gaan ontkennen is al helemaal raar. Cedro rolde even met zijn ogen en keek naar het vuur dat vrij goed aan het branden was. Op een zeker moment zouden ze geen hout meer hebben en dan zou het uitgaan. Dan was het donker. En koud. Ach, daar hoefde hij nu nog niet over na te denken. Op dit moment brandde het immers nog. En kennelijk was het stoer doen van Myliseé besmettelijk, want ook Sally begon haar trots te beschermen door te roepen dat ze heel goed op mensen kon jagen. Oké misschien had hij haar een beetje onderschat, maar het klonk alsof ze vond dat hij totaal geen gevaar voor haar vormde. Daar ging ze de fout in. "Jagen op dieren en mensen is in principe hetzelfde," mompelde hij afwezig, te weinig zin om haar ongelijk te bewijzen. Het had geen zin om haar nu te gaan bedreigen, dat zou de sfeer niet verbeteren. Misschien morgen, als ze hem nog steeds zo op de zenuwen werkte.

Sally keek hem aan, een glimlach rondom haar mondhoeken gekruld. 'Er zit wel een verschil in. Mensen zijn een stuk groter en, zeker op Mars, een stuk minder op een hoede. Waarschijnlijk ga ik niet in staat zijn hier iets om te leggen, die intentie heb ik ook niet, maar goed, het doet er verder niet toe. Vroeg of laat lig ik toch ergens rottend in het bos.' Ze liet zich wat meer onderuit zakken en staarde naar één van de stenen. Ach, wat maakte het ook uit. Waarschijnlijk zou ze deze jongen na vandaag toch nooit meer zien, kon haar het wat schelen. Ze gaf hem ongelijk, maar waarschijnlijk was dat andersom net zo. Ze zaten immers ook niet voor hun plezier hier, is het niet? Ze zaten hier uit pure noodzaak, anders had Sally wel iets anders gezocht. Ze begonnen haar op haar zenuwen te werken en dat was niet iets wat ze heel prettig vond.
In een zwakke poging het nog wat warmer te krijgen, sloeg ze haar armen om zichzelf heen en rilde even. Nee, het zou haar niets verbazen als ze over een week morsdood in het bos lag en dan de maaltijd van Balto werd of van iemand die zich plots tot het kannibalisme had bekeerd. Kon het haar ook wat schelen eigenlijk.

Myliseé keek hem vuil aan. "Voorlopig niet, en al helemaal niet met jou erbij." zei ze met een knipoog. "Delen ga ik toch niet." Ze kroop dichterbij het vuur en warmde zich. Het regende inmiddels minder hard en ze kon al verder kijken dan een uur geleden, toen het ongeveer op zijn hardst regende.



__________

sorry dat het zo kort is maar ik heb ineens hoofdpijn, :c

Cedro's ogen waren nu enkel gericht op Sally, die een woord had genoemd wat hem ergens wel bekend voor kwam maar waar hij geen enkel idee van had wat het was. Mars. Hij wilde haar dolgraag vragen waar ze het over had, maar hij hield zich in. Ze zouden denken dat hij wanhopig was en misschien wel gestoord, aangezien het heel vanzelfsprekend leek dat ze erover sprak. Nee, dat kwam later wel. "Hmmm, niet erg positief hé?" Zei hij grijnzend tegen Sally die alweer aankondigde dat ze dood zal gaan. Dat was inmiddels al de vijfde keer? Lizzy maakte nog een paar botte opmerkingen maar Cedro ging er verder niet op in. Hij verveelde zich en vroeg zich af of hij zou gaan slapen. Zou hij deze meisjes vertrouwen? Straks werd hij wakker en hadden ze al zijn spullen gejat. Nee, hij moest wakker blijven. Koste wat kost.

Myliseé stond op. "Ik heb het koud, dus ik ga even mijn hemdje aantrekken." deelde ze hen mee. Ze liep naar het bos en ging achter een groepje bomen zijn waar ze haar jasje en haar shirt uittrok. In eens had ze kippenvel en ze rilde. Langzaam trok ze haar hemdje aan. Het rook naar Angel en Angel rook altijd naar hooi. Dus nu rook zij ook naar hooi. Daarna trok ze haar shirtje er over heen aan en als laatst gleed haar jasje over haar armen en deed ze hem dicht. Angel zat dood stil bij het vuur met haar tasje en ze liep nog niet terug. Integendeel, ze ging zelfs tegen een boom aan leunen en ze deed haar ogen dicht. Eigenlijk was dat gevaarlijk, haar tasje met haar water er in en haar spulletjes konden gestolen worden. Haar mes! Meteen rende ze terug. Ze pakte het tasje en deed hem om. Toen ze haar tasje goed had omgedaan installeerde ze zich weer voor het vuur.