Het rietbos.

Om de meren heen zaten vele rietstengels, sommige stonden half op het land, sommigen helemaal en weer anderen zaten zo ver in het water, dat je zelfs lang zou moeten zwemmen om er te komen. De stengels waren een perfecte plaats om je te verschuilen, maar ze zijn scherp en je valt al snel in de meren. Welkom, in het rietbos.


Max personen: 4

Hij keek om zich heen zonder echt iets te zien. Waar hij was of hoe hij hier was gekomen wist hij niet, hij wist enkel dat hij het liefste van allemaal hier weg wilde gaan, maar het kon niet. Hij wist dat hij hier was voor iets simpels : water. Hij moest water hebben om te kunnen overleven en zonder water kon hij niet achter eten zoeken. Nee, hij moest hier zijn. Langzaam, zonder verder echt op zijn omgeving te letten, liep hij naar het water toe. Hij wist dat, als hij in het meer zou vallen, hij gedoomd zou zijn. Hij wist namelijk niet echt hoe hij moest zwemmen en was tot dat moment enkel in water geweest waar hij kon staan en waar hij zeker zou zijn dat hij er terug uit zou kunnen komen. Hij lette op elke stap die hij zette, elke beweging die hij maakte, zodat de wereld om hem heen vervaagde. Het maakte niet uit wie er was, op dat moment wou hij enkel water en water zou hij krijgen. Plots stopte hij omdat er een geluid was die hem uit zijn concentratie had gehaald. Hij verstijfde eventjes, zichzelf vervloekend omdat hij niet meer aandacht had besteed aan zijn omgeving en aan al de gevaren die het met zich mee zou kunnen brengen. Hij keek om zich heen, zoekend naar wat het geluid had kunnen maken, maar vond niks. Was hij hier wel alleen? Hij wist het niet. Het enige wat hij wist was dat er iets of iemand hier was en dat hij wou weten welk gevaar het zou kunnen geven. Niets. Misschien had hij het zich wel ingebeeld? Misschien waren het zijn zenuwen of de tres die alles met zich mee had gebracht. Alles kon en hij besloot dat, als het een gevaarlijk dier bleek te zijn, die al lang had aangevallen en dat er geen direct gevaar vormde. Hij glimlachte eventjes bij die gedachte en keek opnieuw voor zich uit. Het was een wonder dat hij nog niet gevallen was maar dat negeerde hij eventjes. Het water van het meer was al dicht bij maar hij wist dat, zelfs als hij al gedronken had, hij in de buurt van het meer zou moeten blijven om steeds opnieuw aan water te komen aangezien hij niks had om het water in te bewaren. Het zag er niet goed uit voor hem, dat wist hij, maar het zou maar moeten zo, hij wou overleven.

Angst overviel Emmelya toen ze opnieuw iemand hoorde, wie was dat nou weer? Eindelijk had ze, dacht ze, een beschutte plek gevonden waar ze kon schuilen, bleek weer dat er iemand in de buurt was. Opnieuw een man. Mannen. Waarom waren hier zoveel mannen? Emmelya hield niet van mannen, sterker nog, ze was er bang van. En het feit dat er hier zoveel waren, hielp niet echt voor haar humeur. Misschien was het wel omdat mannen sneller iets fout deden dan vrouwen, maar dat kon ze niet met zekerheid zeggen, maar logisch zou het wel zijn. Ongezien, tenminste ze dacht dat ze niet gezien zou worden, bleef ze in de bosjes zitten, gehurkt met Lexie naast haar. Die toevallig lag te slapen. Het zag er wel schattig uit, maar handig was het ook wel. Nu wist ze tenminste zeker dat haar hond niet onmiddellijk weer een vreemdeling zou aanvallen, want daar had ze niet echt behoefte aan. Sowieso had ze geen behoefte aan vreemdelingen, maar je kan niet alles hebben. Zeker hier kan je niet alles hebben. Eigenlijk juist niets.

Nadat hij eindelijk zijn hand in het meer had kunnen steken zonder ongelukken was hij opgelucht. Hij haatte het water, zeker als het zo onzeker was, en wou niets liever dan er zo snel mogelijk weggaan. Het was niet zo dat hij er de goeie dingen niet van inzag, maar toch, hij wilde er niet langer bij blijven dan dat nodig was. Hij begon met zijn hand het water op te scheppen en naar zijn mond te brengen zodat hij kon drinken. Het water was verrassend helder en het smaakte goed. Nadat hij een tijdje had gedronken, en redelijk veel op zijn kleren had gemorst, begon hij zich weer naar achteren te manouvreren. Hij wilde daar weg maar hij wist dat hij het beste eerst eventjes ruste en daarna een goeie schuilplek zou zoeken. Langzaam, alsof zijn leven ervanaf hing, begon hij weer terug te stappen naar de bossen toe. Het was een trage en preciese taak en zijn angst voor het diepe water hielp ook niet echt veel maar uiteindelijk, na een paar keek bijna gevallen te zijn, was hij weer op de plek waar hij begonnen was. Met een luide zucht ging hij zitten en staarde hij naar het meer. “Oh Jason, was je hier maar” fluisterde hij tegen de leegte. De leegte was in zijn ziel, in zijn hart en in zijn omgeving op te merken. Hij voelde niet veel dingen behalve een verlangen om bij Jason te zijn, om hem te kunnen omhelzen en om hem te kunnen vertellen dat alles oké zou zijn, dat het goed ging komen. Het feit dat hij dat niet kon doen en dat zijn geliefde op een andere planeet zat zonder te weten waar hij was hielp hem niet echt om zijn leegte op te vullen. Verder was hier niemand, niemand tegen wie hij kon praatten of die hem zou kunnen helpen. Eventjes sloot hij zijn ogen en ging hij met zijn hand naar het kleine litteken onder zijn andere oor, het was zo klein dat je het snel kon missen maar het betekende de wereld voor hem.

De man liet zich op de grond vallen bijna en angstig hield ze hem in de gaten, hij zat nu zo dichtbij dat ze hem bijna aan zou kunnen raken en Lex was ook al weer wakker geworden. Zachtjes gromde de herder naar het personage dat daar zat, maar ze deed niets, dat had ze na de eerste keer wel afgeleerd. Niet wetend wat ze echt moest doen, kwam Emmelya uit haar schuilplaats en deed onmiddellijk een aantal stappen achteruit, rekening houdend met het feit dat niet iedereen hier zo vriendelijk gezind is. 'Wie ben jij?' Schuw, angstig keek ze naar de man die daar zat, terwijl ze nog een paar stappen achteruit deed. Lexie volgde haar als een schaduw, maar bleef grommen naar de onbekende. Lex vond het duidelijk helemaal niets dat hier zo veel mannen waren, want door Emmelya's angst voor hen, had Lex overgenomen dat ze haar bazin daar automatisch voor moest beschermen. Ze zou haar leven geven voor Emmelya en dat was juist wat Ems probeerde te voorkomen. Lex mocht haar leven niet geven, dat zou Ems leven kapot maken. Helemaal kapot.

Een zacht gegrom was de enige waarschuwing die Sky kreeg voordat er een meisje klaarblijkelijk uit het niets kwam gesprongen met een hond. Hij draaide zich om en ging zo snel als hij kon in een gevechtspositie staan. De mensen hier waren hier voor een reden, sommigen voor kleine misdaden maar sommige voor grote en hij moest overal rekening mee houden, wie het ook was. Het meisje was mooi en zag er zachtaardig uit maar schijn kon bedriegen ookal kwam hij uit zijn gevechtspositie en ging hij gewoon staan. ‘wie ben je?’ de vraag was zo normaal dat hij eerst niet echt wist hoe hij moest antwoorden. Hij wist zelf niet honderd procent zeker wie hij was, niet nu alles wat belangrijk voor hem was uit zijn leven gerukt was. Hij bekeek haar nog steeds aandachtig, klaar voor een aanval. “Ik ben Sky, ik ben hier vandaag toegekomen. Jij?” Hij vond dat dat al de informatie was die ze nodig zou hebben van hem. Wat anders zou ze willen weten? Wat anders had hij haar kunnen vertellen zonder te veel van zichzelf weg te geven en zichzelf in een zwakkere positie te plaatsen? Hij wist het niet en eerlijk gezegd was hij dit spelletje nu al beu. Hij wilde gewoon op zijn gemak kunnen zijn, alleen in zijn verdriet en wanhoop. Hij wilde eindelijk een traantje kunnen laten en hij wilde rust. Het maakte niet uit op welke manier de rust zou komen, zelfs al was het de dood, maar hij wilde de rust zo wanhopig dat hij er bijna om zou gaan smeken. Bijna. Maar hij zou het niet doen, hoe graag hij het ook zou willen. Hij zou een zelfverzekerde uitstraling behouden hoe graag hij ook wou dat hij er niet meer was. Voor Jason.

'Ik ben Sky, ik ben hier vandaag toegekomen. Jij?' Zijn woorden waren niet heel erg aanvallend, maar nadat hij zo was opgesprongen en klaar stond om te vechten, deed ze geschrokken een aantal stappen achteruit. Vechten was nu zeker wel het laatste dat ze wilde gaan doen, te zien aan zijn lichaamsbouw. 'Emmelya, ook hier vandaag gekomen.' Was dus ook het enige antwoord dat hij kreeg. O en het antwoord dat Lex harder begon te grommen en haar tanden liet zien, als teken dat ze er niet van gedient was dat haar bazin bedreigd werd. Een aai over haar kop van Ems maakte haar een beetje kalmer, maar heel veel hielp het niet. Er waren hier te veel mensen waar haar bazin bang voor was en ze wilde hen allemaal een kopje kleiner maken, helaas ging dat niet zo goed. 'Ik ben hier niet om te vechten.' Angstig keek ze naar de man die voor haar stond en ze deed nog een paar stappen achteruit, waardoor ze nu aan de waterkant stond en nergens meer heen kon. Goed getimed.

Sky knikte in haar richting toen ze hem vertelde dat ze hier niet was om te vechten. Normaal gesproken zou hij haar niet geloven aangezien elke vijand dat zou kunnen zeggen maar op de manier dat ze naar achteren ging en de angst in haar ogen zeiden voor hem genoeg. Ze was geen bedreigen en ze zou hem geen kwaad doen. Hij zette zich opnieuw neer in kleermakerszit om aan te tonen dat hij haar niet zou aanvallen als zij dat ook niet deed. “Ik ben hier ook niet om te vechten, enkel om te overleven in deze wildernis.” Zei hij tegen haar. Waarom hij wou overleven zei hij er niet bij, wat had dit meisje eraan om te weten dat hij wachtte op zijn geliefde? Wachtend tot hij hier ook zou landen moesten ze hem ooit vinden en oppakken. Enkel de gedachte aan hem zorgde ervoor dat hij wou blijven leven, dat hij nooit echt rust zou vinden. Hij keek opnieuw naar het meisje en haar hond en schonk haar een vermoeide glimlach “Sorry voor mijn reactie, ik ben moe en verzwakt en ik was bang dat je me zou aanvallen.” Zei hij tegen haar. Hij wist dat hij bondgenoten nodig had, of ‘vrienden’ zoals sommige het noemden. Hij schonk zichzelf een zwakke glimlach. Vrienden zouden je elk moment kunnen verraden maar bondgenoten streden naar hetzelfde doel en moesten elkaar beschermen dus die waren veiliger om te hebben. Ook had hij geen zin om nu al vijanden te maken, die zouden hem alleenmaar irriteren. Nee, het was beter om zich voorlopig gedeist te houden en afwachtten tot hij wist hoe hij hier moest overleven.

'Ik ben hier ook niet om te vechten, enkel om te overleven in deze wildernis.' Een zucht verliet haar lippen en ze probeerde zichzelf en haar hond iets te kalmeren, maar het was lastig, bij zichzelf en bij Lex. 'Sorry voor mijn reactie, ik ben moe en verzwakt en ik was bang dat je me zou aanvallen.' Ze richtte haar ogen opnieuw op hem, bang dat als ze geen reactie zou geven, hij alsnog naar haar toe zou komen. 'Dat ik je aan zou vallen? Kom op zeg, ik ben tien keer kleiner dan jij.' Een lichte grinnik rolt over haar lippen, iedereen kan wel bedenken dat het geen zin zou hebben als zij hem aanvalt. Geen enkele zin. O, alleen Lex zou misschien wel wat uit kunnen halen, maar als dat al zou gebeuren, wat zou hij ertegen doen? Het leek niet alsof hij echt wapens had en dan kon hij echt geen valse herder aan, zeker niet. Daar moest ze zich nu geen zorgen om maken, Lex ging hem niet aanvallen want dat stond ze niet toe.