The Ancient Legend

Haar lichaam werd getrokken, getrokken door een aantrekkingskracht. Zij wist het sprookje over de waterval, de wonderbaarlijke waterval de je krachtiger dan ooit maakte totdat je weer in slaap zou vallen. Dan zou je lichaam rust vinden. Een sprookje die zij misschien zelf verzonnen had in haar dromen. Haar armen hield ze in de lucht op schouder lengte en reikten naar de schors van de levende wezens die hen de zuurstof gaven om te ademen. Haar donkere lokken zweefde over de wind heen. De punten waren bijna lichtgevend. Haar ogen als ijsblauwe lichtjes die twinkelden als diamanten. Langzaam verdwenen de bomen steeds meer en zag een groot veld vol bloemen en een klein pad richting de waterval. Helemaal gefocust liet haar lichaam haar richting de plek dragen. Haar gedachten stonden leeg, al wou ze terug, kon ze dat niet. Ze zakten voorzichtig door haar benen en haar arm trok een grote junglebloem uit de grond langs het kleine pad. In het midden liep ze door de grote boog heen en na nog een paar stappen liet ze haar voet glijden door het warme water en in een soepele beweging zat ze op een rots aan de rand van de waterval, met haar voeten in het water liggend. Geen angst voor gemuteerde beesten die op de plek zouden kunnen verschijnen. Deze plek, was een legende wist ze, een oud fenomeen die nog bij de vervallen wereld hoorde. En nu, nu lag ze op deze glinsterende rotsen, haar ogen gesloten en genietend van de aantrekkingskracht die deze rotsen bezaten.

Aiden voelde iets in zijn hoofd zeggen dat hij naar een bepaalde plek moest gaan. Hij was er nog steeds amper aan gewend dat hij hier nu nieuw was op de Aarde en hij wist dat hij even tijd nodig had om rust te krijgen. Hij passeerde een boog, met het woord: 'Balance' in sierlijke letters geschreven. Het maakte het verlangen om naar die bepaalde onbekende plek te gaan alleen maar groter. Het geluid van geklater van een waterval kwam steeds dichterbij en toen hij een bocht omging zag hij het. Een magische plek bijna, zo voelde het toch. De bloemen hadden perfecte kleuren en roken heerlijk. Het water had een aantrekkelijke blauwe kleur en hij wist dat hij er straks misschien nog zou gaan in zwemmen. De angst om vastgegrepen te worden door mensen of wezens was volledig weggegaan. Deze plek maakte hem alleen maar rustig en gelukkig, voor het eerst sinds zijn aankomst. Hij schrok toen hij merkte dat hij toch niet alleen was, een donkerharig meisje zat op de rotsen. Hij wist dat ze hier al langer was en om haar niet te laten schrikken kuchte hij even. 'Stoor ik?' vroeg hij voorzichtig.

Genietend van het donker terwijl de sterren als kleine lichtjes in de lucht schenen lag ze op de rots. Haar ogen waren inmiddels weer geopend en zochten vormen met de verbindingen die de sterren maakten. Enkele vallende sterren waren haar tegemoet gekomen en rustiger kon ze niet worden. Deze dag had ze veel meegemaakt en veel mensen gezien. Al die tijd dat ze het gebrek van contact had verlangde ze ernaar, en nu er eenmaal een lading tevoorschijn kwam werd het haar teveel. Het was ook nooit goed. Een stem verstoorde haar en verschrikt keek ze op aangezien ze inmiddels weer was vergeten dat ze niet meer alleen was. Ze bekeek de jongen even die ze zag, haar vroeg of hij stoorde. Hij zag er aangenaam uit en ze ging even rechtop zitten. ‘Nee, je stoort niet,’ klonk er vriendelijk terwijl ze voorzichtig een plukje uit haar gezicht opzij schoof. Een liefdevolle glimlach lag om haar lippen gekruld, zwak maar vriendelijk. ‘Keira, ook wel bekend als één van de Alfa's,’ vertelde ze als een soort begroeting. Ze was geïnteresseerd in hem aangezien er geen kwaad in leek te zitten, op het eerste gezicht dan.

Zijn blik gleed even over haar gezicht. Ze keek Aiden aan met een vriendelijke blik maar hij wist niet zeker of hij haar moest vertrouwen. Ze was een alfa, iemand die ervaring had, dat viel hem op aan de blik in haar ogen. Die was niet meer beschaafd zoals bij iedereen op Mars maar wild en langs de andere kant ook heel rustig. Misschien zag ze hem wel als een stukje eten dat ze kon verorberen en ook al was hij aan het twijfelen, door de aantrekkingskracht van deze plek zou hij zich toch niet kunnen omdraaien en wegrennen. Hij keek naar de rotsen en hij had het gevoel dat hij er ook op moest gaan zitten. 'Ik heet Aiden, ook wel bekend als een nieuweling die het niet lang zal volhouden,' zei hij en slikte even. Zijn angst om te sterven verborg hij ondertussen niet meer, voor niemand. Hij kroop onhandig de rotsen op en ging zitten op een rots naast die van haar.

Als ze wist wat hij dacht had ze waarschijnlijk heel hard gelachen, helaas wist ze dat niet. Ze hoorde zijn naam en de omschrijving van zijn ‘status.’ Natuurlijk wist ze dat hij een nieuweling was want hij zag er te netjes uit, alsof hij een echte softie was. Er was niks kwaads in hem en daarom vroeg ze zich af wat hij hier deed. Ze zou het niet vragen, zo onbeleefd was ze niet. Waarschijnlijk was het niet iets bijzonders. ‘Je weet dat er een stad is die best wel veilig is?’ zei ze kalm. Als hij het zo moeilijk had met overleven, waarom ging hij dan niet naar de stad? Het was veilig en je had voldoende levensmiddelen. Alleen het eten moest je nog regelen en jagen was echt niet zo moeilijk. In deze jaren van het observeren van Flynn en de nieuwelingen die elk halfjaar weer kwamen heeft ze inmiddels wel mensenkennis opgebouwd. Hij zag er onzeker it, vooral omdat zij in de buurt was. Ze merkte het omdat hij erg onhandig op de steen klom, maar natuurlijk kon hij ook van nature onhandig zijn. Daarom zou ze op basis van haar kennis nooit een oordeel trekken.

De kalme toon van haar stem gaf hem een gevoel van irritatie. Ze bedoelde het misschien niet zo, of juist wel maar het klonk neerbuigend. Alsof hij achterlijk was. Hij knikte en keek even naar het water. 'Dat is mijn bedoeling ja, om naar de stad te trekken,' zei hij tegen haar, zijn stem groffer dan hij bedoelde. 'Sorry' zei hij dan toen hij besefte dat hij gemeen deed om iets dat hij veronderstelde maar dat misschien helemaal niet waar was. Hij voelde haar blik op hem en hij draaide zijn gezicht zodat hij haar ook in zich kon opnemen. Ze was klein vond hij en hij had het gevoel dat ze er op Mars onschuldig en lief zou hebben uitgezien maar die verwilderde blik in haar ogen verhinderde dat. Er brandden allemaal vragen voor haar op zijn lippen, hoe ze het in godsnaam deed om te beginnen. Maar omdat hij niet zwak en hulpeloos wou overkomen hield hij zijn mond daarover. 'Hoe lang zit jij hier al?' vroeg hij enkel, dat was geen beledigende vraag, toch?

Zijn stem klonk grof merkte ze, maar het interesseerde haar niet. Niks interesseerde haar meer de laatste tijd. Ze ergerde zich dood aan de nieuwe mensheid die weer op de aarde was gekomen. Ze miste nu al de tijd van dat ze alleen maar met zijn tweeën waren. Niets meer en niets minder. Haar voeten weekte in het water en om even afgeleid te worden van hem zat ze heen en weer te wegen ermee en keek ze naar de gevolgen die de kracht gaven, het water dat deed golven in het gebied van haar voeten. Ze hoopte dat de meeste mensen verhongerden, of misschien opgegeten werden door de beesten. Helaas werd de populatie van die dieren wel steeds minder in de loop van de jaren, dus misschien is dat een idee wat minder snel gebeurd. Het eten was schaars maar echte mensen die misdadigers waren konden heus wel eten tevoorschijn halen. Waarom was het niet meer zoals toen? dat het alleen nog maar Flynn en zij waren? ‘Veel te lang wat mij betreft.’ klonk het kil. Ze was hem nu al zat. Alleen maar omdat ze zelf egoïstisch was en gewoon alleen met Flynn wou verder leven.

Het was Aiden opgevallen dat de stemming plots aan het omslaan was. Hij had het gevoel dat hij ongewenst was maar hij liet verder niks merken. Hij werd net zo goed als zij aangetrokken door deze prachtige plek en ook hij verdiende het om hier te zijn. Hij had toch geen enkel idee hoe hij hier zou moeten wegraken, de drang om te blijven was heel erg groot. Zijn blik volgde afwezig haar voeten die door het water gingen en hij wist zelf ook even niet goed meer wat te zeggen. Hij hoorde haar kille antwoord en zei zelf niks meer terug. Misschien had ze gewoon geen zin in een gesprek? De manier hoe ze tegen hem deed stond hem niet aan maar hij zei er niets van. Hij knapte een klein takje af van een boom die over hen heen hing en liet het takje afwezig door zijn vingers gaan terwijl hij nog eens een blik wierp op de betoverende omgeving.