Endless Path

Ze knikte opgelucht toen ze hoorde dat ook bij Chivanna alles goed ging, dat was maar goed ook, want anders zouden ze allebei in de problemen komen. 'Wat denk jij dat er met de dieren is gebeurt?' Verbaasd om haar vraag, maar vooral zoekend naar een antwoord fronsde ze haar wenkbrauwen. Ja, wat zou er met hen gebeurt zijn? Ze wist het niet. 'Misschien is er een of ander giftige stof vrijgekomen dat voor mutaties zorgt. Of ze zijn met elkaar gaan paren en daar ontstonden nieuwe diersoorten uit. Ik zou het ander ook niet weten. Of misschien wel hetzelfde als met ons. De dieren die zich aan de regeltjes houden zijn op een heel andere plek, de dieren die rebelleren komen hierheen. Kunnen ze stoute mensen van planeet Mars opeten.' Grinnikend keek ze Chivanna aan en knipoogde even, om duidelijk te maken dat het een grap was.

'Helaas voor hen, wij lusten ze rauw.' Even twijfelde ze, maar toen liet ze een kleine glimlach toe op haar gezicht. Dit meisje haalde een goede kant in haar naar boven en dat was nieuw voor haar. Het was vreemd, maar niet onplezierig. Ze kon er zelfs wel mee leven. Vrienden had ze al een lange tijd niet gehad en zelfs aan bondgenootschappen deed ze niet meer... Niet echt in ieder geval. Iedereen die ze de afgelopen jaren tot bondgenoot had omgedoopt lag nu ergens onder de grond van Mars, mogelijk al aangevreten door verscheidene insecten. Ze verschoof wat op de tak tot ze met haar rug tegen de stam leunde. 'Zouden we hier kunnen slapen?' vroeg ze, haar blik gericht op de alsmaar donker wordende lucht.

Het leek Chivanna moeite te kosten om een glimlach aan haar te laten zien, maar ze deed het wel en Emmelya glimlachte snel terug, voordat ze begon te twijfelen over de gemuteerde beesten in het bos. 'Denk je dat ze eetbaar zijn?' Vroeg ze een beetje vermoeid aan Chivanna. Ja, ze was moe en had helemaal geen zin om wat dan ook te doen. Ze wilde slapen, dat was werkelijk het enige dat ze wilde. 'Zouden we hier kunnen slapen?' Geschrokken opende ze haar ogen, die al dichtgevallen waren, en keek Chivanna aan. 'Ik denk het wel en anders hoop ik het, want ik val om van de slaap. Hoe komt het dat jij daar geen last van lijkt te hebben?' Nieuwsgierig keek ze haar aan, niet wetend wat verder echt te doen of te zeggen.

'Alles is eetbaar... Het is alleen de vraag of het wel goed voor je is,' zei ze. Ze zuchtte even en probeerde een comfortabele houding te vinden, wat vrijwel onmogelijk leek te zijn. 'En geloof me, ik heb er wel last van, maar ik geef me er pas aan over zodra ik het zelf wil. Mijn lichaam gaat dat niet voor mij bepalen.' Ze haalde een hand door haar lange bruine haar en richtte haar ogen ten hemel. 'Hoe zou het daar nu zijn, op Mars. Zouden ze aan ons denken? Ons uitlachen?' vroeg ze, proberend een gesprek gaande te houden zodat ze niet in slaap zou vallen.

'Alles is eetbaar... Het is alleen de vraag of het wel goed voor je is. En geloof me, ik heb er wel last van, maar ik geef me er pas aan over zodra ik het zelf wil. Mijn lichaam gaat dat niet voor mij bepalen. Hoe zou het daar nu zijn, op Mars. Zouden ze aan ons denken? Ons uitlachen?' Chivanna probeerde duidelijk een gesprek gaande te houden en Emmelya greep dat met beide handen aan, alles beter dan in slaap vallen en van de tak afvallen. 'Vergt dat veel training, om je lichaam niet te laten bepalen wat er gebeurt? En verder wat ze op Mars denken? De leiders zullen blij zijn dat ze van ons, rebellerende tieners, af zijn. Mijn vader ook. Mijn moeder zal het betreuren, maar zich verder schikken naar de staat. En de rest van de planeet? Daar zit het zo in gestampt dat het alleen maar goed is dat wij weg zijn, ze zullen waarschijnlijk niet om ons treuren. Maar dat wil ik ook niet. Ik wil niet dat treuren om het feit dat ik op kom voor wat ik wil, voor wat ik eis. Als zij zo willen leven, dan vind ik het best. Hun leven. Maar niemand moet mij vertellen hoe ik mijn leven leef.'

'Geen training, wilskracht,' grinnikte ze. Ze grinnikte. Wat was dit. Sinds wanneer gaf ze toe aan emoties als blijdschap, humor? 'Ik gok zo dat niemand me daar mist. Mijn ouders niet, hoewel die niet erg goed meer in staat zijn emoties te voelen, aangezien ze nogal dood zijn. En de leiders zullen blij zijn dat ze van me af zijn. Ik was een blok aan hun been, denk ik. Had jij goede contacten met je ouders? Of je moeder, jouw woorden volgend?' Ze keek haar aan terwijl haar hand langzaam de rondingen van de hond volgde. Ze begroef haar vingers in zijn vacht en nam de warmte van zijn lichaam op. Het was behagelijk.

Wilskracht? Ja, dat is natuurlijk ook een optie, maar die had ze dan niet aan zien komen. Toch vond ze ergens dat wilskracht ook iets was wat je kon trainen, maar in die discussie had ze dan weer geen zin en ze liet het er maar bij. 'Ik gok zo dat niemand me daar mist. Mijn ouders niet, hoewel die niet erg goed meer in staat zijn emoties te voelen, aangezien ze nogal dood zijn. En de leiders zullen blij zijn dat ze van me af zijn. Ik was een blok aan hun been, denk ik. Had jij goede contacten met je ouders? Of je je moeder, jou woorden volgend?' Goede contacten? Een grinnik rolde over haar lippen terwijl ze Chivanna aan keek. 'Mijn vader is de persoon die me heeft aangegeven bij de staat, dus ik denk dat dat wel genoeg zegt. Mijn moeder is echt een heel lief persoon en heeft altijd het beste met iedereen voor, ze vond het verschrikkelijk dat ik weggestuurd zou worden, totdat de mensen haar wijs maakten dat dit voor iedereen het beste was. Toen vond ze het opeens niet meer zo erg.'