Het verborgen meer

Tussen het vele riet is een klein meertje te vinden, met schoon, helder water en een klein, open grasveld. Het is een prima plek om ongegeneerd te baden of even tot rust te komen. Het is niet zo gemakkelijk te vinden, wat het een zeer afgelegen plaats maakt. Het is een vrij klein meer, maar diep genoeg om erin te zwemmen.

Maximum: 2 personen
Dit is een meet tussen Samuel en Sally!

Langzaam trok hij zijn jas uit. Daarna volgde zijn shirt en zijn schoenen. Zijn sokken stopte hij in zijn schoenen en toen hij eenmaal in zijn onderbroek stond sprong hij in het koude water. Het water sprong omhoog en spatte in zijn gezicht. Hij ging kopje onder en maakte zich zelf schoon. Ook al was hij hier pas kort, een bad kon nooit kwaad. Hij had dit meer gevonden, en het was helder schoon water. Hier kon hij zich normaal, hoopte hij, wassen. Er waren niet veel mensen en hijzelf had niemand gezien. Maar natuurlijk bleef hij op zijn hoede. Weer ging hij kopje onder en hij waste zijn haar, voor zo ver dat kon. Toen klom hij op de rand en staarde naar het water. Hij zag een paar vissen wegduiken toen hij met zijn voet op het water sloeg. Natuurlijk zouden ze weg zwemmen, als hij zo klein was en er zou met grote kracht iets op het water slaan of zo dan zou je weg gaan, zo snel als je kon. Opeens voelde hij een snee in zijn rug, het bloedde erg. Waarschijnlijk kwam het door het riet. Snel dook hij het water in en spoelde het bloed van zich af.

Sally had per toeval dit meer gevonden en had besloten dat ze wel een bad kon gebruiken. Het probleem was echter, dat ze zo te zien niet de enige was. Een hoopje kleding lag op het kleine grasveld en ze zag nog net op tijd iemand het water in duiken. Goed, kon haar het ook wat schelen eigenlijk. Zonder enige schaamte trok ze haar blouse uit, toen haar laarzen en toen haar jeans. Een moment rilde ze, voordat ze het koude water in dook. Meteen kwam ze weer boven, happend naar adem. Het water was koud, maar voelde fris, schoon en ze weigerde om er nu meteen uit te komen. Het was wachten totdat de jongen boven zou komen, dan zou het waarschijnlijk een vreemd moment zijn. Ze veegde haar lange haar uit haar gezicht, wat door het water om haar heen dreef. Ze probeerde te staan, maar merkte al snel dat het veel te diep was en ze wist nog niet precies of ze dat een fijne gedachte moest vinden of niet. Natuurlijk, wie weet wat er op de bodem te vinden was, maar misschien was die andere persoon wel een moordlustige gek en duwde hij haar zo meteen onder. Dan kon ze niets beginnen.

Langzaam kwam hij boven. Hij trof een meisje aan. Een redelijk knap meisje met rood haar dat wel opviel, wat waarschijnlijk niet erg slim zou zijn in deze omgeving, en deze mensen. Schuw dreef hij snel naar achter en dook weer onder water. Hij zei niks, maar hij had er ook geen behoefte aan. Hoezo zou hij iets moeten zeggen? Misschien had ze wel een mes onder water, al hoewel hij dat kon zien. Snel keek hij naar haar handen. Nee, ze had geen mes. Waarschijnlijk zou het ook onmogelijk zijn om hier naartoe een mes te smokkelen. Ze zijn uitgebreid gecheckt. Moesten wel 5 keer door het poortje lopen of we niets gevaarlijks mee hadden, geen wapens of scherpe voorwerpen. We mochten enkel onze kleding of huisdieren meenemen. Hij had een hond, een klein hondje. Maar hij nam hem niet mee. Het was waarschijnlijk zelfs onhandig om zo'n beestje mee te nemen. Misschien voor eten maar dat was de moeite niet waard voor hem. Hij wist wat hij kon eten, wat niet. Hij had daar een proefje voor. Als je een besje vond, moest je hem op je huid smeren. Wachten en wachten, drie uur lang en als hij dan niet begon te irriteren of iets anders dan kon je hem eten, je kon ook kijken of er vogels of andere beesten van aten. Met al die dingen bij elkaar en alles was positief was het waarschijnlijk eetbaar, en kon je het gewoon eten.
Het meisje probeerde waarschijnlijk te staan, wat haar niet lukte zo te zien.

De jongen kwam boven, maar dook vrijwel gelijk weer weg, wat niet zo vreemd was. Werkelijk, zag ze er echt uit als een moordenaar? Ze kon niet anders doen dan kort glimlachen, hoewel ze opkeek toen ze geritsel hoorde. Toen bleek dat het echter Balto was, die rustig door het hoge riet liep, op zoek naar voedsel, haalde ze opgelucht adem. De wolfshond zou straks wel weer terugkomen, wist ze, maar die had nu even een momentje voor zichzelf. Ze besteedde daarom verder ook geen aandacht aan de wolfshond, want deze liep dan ook weer weg en verdween tussen het riet, nog steeds op zoek naar voedsel. De jongen was nog steeds onder water en ze besloot om ook maar onder water te duiken, wat ze daarom ook deed. Kort moesten haar ogen wennen aan de plotselinge donkere ruimte, maar al snel waren haar ogen gewend en kon ze hem zien, hoe hij haar opnam. Was hij bang dat ze hem hier zo zou omleggen? In hemelsnaam, daar had ze geen enkele reden toe. Nog niet, tenminste en ze betwijfeld of ze dat ook zou hebben, eigenlijk.
Ze dook verder onder water, maar de bodem kan ze niet zien. Wel zag ze een aantal verloren rotsblokken, waarna ze zich er tegen eentje afzette en boven water kwam, naar adem happend. De lucht vulde haar luchtpijp en gulzig haalde ze adem, om haar lichaam de zuurstof te geven die het nodig had.

Langzaam kwam hij boven en hij zwom naar de kant. Hij zette zijn handen op het zand en duwde zich omhoog. Zijn ogen volgde het meisje en hij wreef over zijn rug. Zijn snee was niet zo groot, en ook niet diep, dacht hij. Hij dacht het immers, hij wist het niet. Maar vragen aan het meisje was nutteloos en hij was voorlopig van plan om niks te zeggen tegen haar. Hoe lullig dat misschien ook was. Zo had Sammy zich ontwikkeld, en zo zou het blijven ook. En als ze tegen hem wou praten sprak hij haar zelf maar aan. Waarschijnlijk was hij toch de moeite niet waard.

Sally bleef aan de kant leunen, keek naar de jongen en de snee in zijn rug viel haar op. Het was nog een redelijk gemene snee, hoewel hij niet immens groot was. Ze keek weer naar de jongen en kon een zacht, geamuseerd lachje niet tegenhouden. 'Werkelijk, blijf je zwijgen, terwijl je gewond bent? Ik ben heus niet van plan je om te leggen of je iets aan te doen,' sprak ze geamuseerd, waarna ze zichzelf op de kant hees. Goed, nu was het een beetje apart, als ze erover nadacht. Stonden ze daar, beiden in hun ondergoed, terwijl hij duidelijk van plan was niet tegen haar te praten. Ze wist zelf ook niet meer wat ze nu precies moest zeggen en zweeg daarom maar, zocht haar kleding en trok haar blouse over haar hoofd. De kleding zou nat worden, maar ze kon er vrij weinig aan doen.

Samuel keek haar aan. Daarna keek hij naar het wat. "Ik voel niks of zo, dus hoezo zou ik praten?" zei hij met een ondeugend lachje erbij. Toen stond hij op en pakte uit het kleine tasje dat hij had een reserve shirt en droogde zichzelf daar snel mee af. Daarna gooide hij hem naar haar en hij trok zijn eigen kleren snel aan. Het maakte hem niks uit, hij was nu toch al nat dus een klein beetje natter zou niet zo heel erg zijn. Nat is nat. Dus het boeit niemand. Hij wachtte tot ze klaar was en intussen schopte hij nonchalant tegen wat steentjes aan en wrikte ze los. Hij greens en staarde naar het meisje. Wat moest hij eigenlijk doen nu? Praten of gewoon weg gaan en haar daarna nooit meer tegen komen, wat heel logisch is in deze grote wereld.

Sally keek hem even verbaasd aan, toen hij het reserveshirt naar haar toegooide. Ze ving het behendig op en droogde zichzelf daar zo goed als mogelijk mee af. 'Omdat als je er niets aan doet, het straks nog gaat ontsteken en dan ben je verder van huis,' zei ze en ze glimlachte. Ze gooide het shirt naar hem terug en trok toen haar jeans weer aan en vervolgens haar laarzen, waarna ze haar haar bij elkaar greep en het uitwrong. Niet dat ze daar veel aan had, want het zou toch nog minstens twee uur nat blijven, maar het was wel schoon en dat was wel prettig. 'Maar goed, ik ben hier nu toch, dus als je wil kan ik je net zo goed helpen.' Ze keek hem aan, een glimlach rondom haar lippen. 'Ik ben Sally trouwens, hoewel ik betwijfel of je er echt wat aan hebt.' Het klonk geamuseerd, omdat het meestal de gedachte was die ze had, als iemand zich aan haar voorstelde.

Samuel keek haar aan. "Samuel, en als je wil, oké. Dat zou erg aardig zijn." Hij glimlachte en hij gaf een knipoog. Intussen vertrouwde hij dit meisje wel, hij wist wel zeker dat ze niet straks een mes uit haar broekzak zou toveren en hem in zijn nek, rug of hoofd of zo zou steken. Hij stapte dichterbij en keek haar in haar bijzondere ogen aan. "Je ogen zijn... apart?" mompelde hij. "Bijzonder?" Ja dat is eerder het woord, dacht hij. Hij glimlachte naar haar en ging met zijn vinger over haar wang. Ze was duidelijker jonger dan hij maar dat maakte hem niks uit, ze was wel erg aantrekkelijk en behulpzaam en dat trok hem aan. Niet dat hij per se iets met haar wou beginnen of zo, maar gewoon als vrienden. Als goede vrienden.

Sally kon niet anders doen dan lachen om zijn woorden. Meestal werden er opmerkingen gemaakt over haar haar, niet over haar ogen. Ze voelde zich kalm, rustig nu en haar sarcastische, koppige kant was ver te zoeken. 'Ze worden geaccentueerd door mijn haar, volgens mij,' zei hij, waarna ze hem dwong om te draaien. 'Hup, jasje en shirt uit, ik moet bij de wond kunnen,' commandeerde ze, hoewel er een hint van amuse in haar stem was. Ze scheurde een stuk van haar blouse af, welke toch al niet heel meer was en liep daarmee naar het meer, om het stukje stof onder te dompelen in het schone water. 'Samuel dus, aangenaam,' reageerde ze, vrij laat, op zijn voorstel-opmerking. Ze wrong de stuk stof uit en kwam overeind, om hem aan te kijken, wachtend tot zijn rug bloot zou liggen.

Hij lachte terug. "Ik denk het ook, en je hebt een mooie naam. Nog nooit eerder gehoord!" zei hij. "Oké oké!" zei hij als antwoord. Hij trok zijn jasje en shirt uit en ging toen in kleermaker zit op de grond zitten. Toen hoorde hij een scheur geluidje. "Wow, late reactie." zei hij met een grijns om zijn lippen. Hij mocht haar echt wel, echt. Super graag wou hij kennis met haar maken. Alleen met haar, met niemand anders momenteel. Opeens rilde hij even. Dit gevoel had hij nooit gevoelt. En dit noemde ze de hel? Hier liep het eerste meisje rond dat hij na een kort gesprekje echt leuk had gevonden als in liefde. Het was op Mars eerder een hel dan hier, op de Aarde. Het was hier zelfs mooi, heel mooi. De omgeving was mooi alleen je leefde constant in angst, vanwege types die hier rondliepen.

Sally lachte om zijn compliment. 'Charmeur,' was haar simpele antwoord, waarna ze achter hem neer knielde en voorzichtig de stuk stof tegen zijn rug aan duwde. 'Soms ben ik traag van begrip, oké?' antwoordde ze geamuseerd, een glimlach rondom haar lippen. Het voelde goed om voor even zo te kunnen doen, niet constant maar sarcastisch te hoeven zijn en mensen om te willen leggen. Voorzichtig liet ze de stuk stof over de wond gaan, depte het bloed weg, net zo lang totdat de wond volledig schoon was. 'Je had hier niet mee rond moeten blijven lopen, dan had je jezelf echt geen dienst bewezen,' sprak ze kalm, waarna ze even naar zijn reserveshirt keek. 'Heb je die nodig of mag ik die gebruiken als een primitief verband? Als het kon zou ik mijn eigen blouse ervoor gebruiken, maar dan eindig ik waarschijnlijk volledig shirtloos en dat is nu ook weer niet de bedoeling.'

Samuel draaide dankbaar zijn hoofd naar haar en glimlachte. "Je kunt me nou niet bepaald een charmeur noemen. Dit is ook maar de eerste keer dat... ik iets voel." bekende hij. "Dus ik voel me nu nog al ongemakkelijk." zei hij met een verlegen glimlach om zijn lippen. Hij speelde met een stukje riet en brak het telkens door midden. Daarna maakte hij krullen en vormen in het zand, zomaar random vormen. "Echt bedankt trouwens, ik zou echt niet weten wat ik met zo'n wond zou moeten doen." zei hij verlegen en hij grinnikte. "Oh die heb ik niet nodig dus die mag je gerust gebruiken hoor! En nee het lijkt me niet slim om hier nou shirtloos rond te lopen... Sommige gekken hier vinden het leuk denk ik, en zullen denken dat je een hoer bent of zo." Hij keek verlegen naar de grond en wachtte tot ze klaar was.

Sally pakte het shirt en begon dat aan de naden open te scheuren. 'Je loopt wel erg hard van stapel, denk je niet?' sprak ze, terwijl ze het shirt om zijn borstkas begon te wikkelen. 'Maar geloof me, je doet er beter aan niets voor me te voelen.' De woorden waren zacht uitgesproken en ze kwam overeind, hoewel ze halverwege haar houding stopte toen hij een opmerking maakte over at mensen dan misschien dachten dat ze een hoer was. 'Degenen die het geprobeerd hebben, hebben het er nooit levend vanaf gebracht, dus van mij mogen ze, maar dan is het ook werkelijk het laatste wat ze denken.' Ze liep naar het meertje toe en probeerde het bloed van haar handen te krijgen. De opmerking had iets in haar geraakt, had haar doen denken aan haar laatste moord en tevens de moord die haar een enkeltje aarde had gegeven. Misschien moest Samuel nu gewoon bij haar wegrennen, vluchten voor zijn leven, vluchten voor haar. Dat zou verstandig zijn, het slimste, maar ze betwijfelde of hij dat zou doen.

Hij slikte bij de woorden die ze uitsprak. "Ik heb het geërfd van mijn moeder, die was duidelijk als ze dingen voelde. Ik vertel wat ik voel, altijd..." Even kreeg hij tranen in zijn ogen en hij dacht terug aan zijn moeder. Hoe hij bij haar neer knielde en zijn hand vastpakte. Dat ze dan zijn kleine lichaampje in haar armen drukte en hem hoopgevende woorden influisterde. Waarom was zijn moeder nu niet hier? Waarom moest hij eigenlijk verliefd worden op een meisje dat al die jongens vermoordde. Zijn leven was waarschijnlijk nu niet eens zeker meer. Misschien zou ze hem nu wel vermoordde, ondanks dat ze hem net had geholpen met zijn wond en hem schoon had gemaakt. Er met zijn tasje van door ging. Ineens greep hij naar zijn hals, waar het zilveren kettinkje van zijn moeder hing met een kruisje er aan. Hij keek even er naar en drukte het haast fijn in zijn hand.

Sally kwam overeind en veegde haar natte handen aan haar jeans af, om zich vervolgens om te draaien en hem aan te kijken. 'soms is het niet altijd handig om te vertellen wat je voelt,' antwoordde ze. 'Gevoelens kunnen je zwakte worden en in tijden van nood tegen je gebruikt worden.' Ze keek even rond en floot toen een bepaald deuntje, kort en bondig, maar duidelijk herkenbaar, mocht ze het opnieuw fluiten. Een eindje verderop hoorde ze een blaffend geluid en vervolgens het geluid van een rennend dier. 'Geen zorgen, ik had niet de intentie jou nu om te leggen, maar ik betwijfel alleen of ik je kan geven wat je zoekt,' vervolgde ze, om weer naar het riet te kijken, toen Balto daar doorheen kwam. Vrolijk kwam het dier op haar af en Sally aaide het dier liefdevol over de kop.

Samuel zei dit keer geen woord. Hij zou eigenlijk ook niet weten wat hij moest zeggen, dus spreken zou nutteloos zijn. Waarschijnlijk werd het eerder een nutteloze, onlogische zin. Dus hij sprak niet, maar hield zich stil. Terwijl hij naar het water keek haalde hij een flesje water uit zijn tas en gooide het leeg op de grond. Het was vies en smerig rivier water maar hier leek het water wel te vertrouwen. Langzaam liep hij naar de kant en vulde zijn flesje met water. Hij draaide zijn hoofd even om toen er een geluidje uit het riet kwam, want je moest hier altijd op je hoede zijn. Maar het was de hond van haar. Toen zijn flesje uit eindelijk gevuld was nam hij een paar slokken en deed er weer wat bij. Daarna stak hij het flesje naar haar uit en wachtte tot zij zijn flesje had aangepakt en er wat uit ging drinken.