An old manor HOUSE

Ze had een schuilplaats gevonden, een vrij tijdelijke dan. Ze wist niet waarom, maar ze voelde zich nog steeds het veiligst in een huis. Al wist ze dat het ieder voor zich was. Dus haar leven was ze niet zeker. Ze wist ook dat niemand te vertrouwen was, volgens de verhalen die heel soms 's avonds laat stiekem gefluisterd werden. Aarde moest een vreselijke plek zijn en dat was het ook. Dat had ze op de eerste dag al waargenomen. Maar alsnog was ze dit huis binnengelopen, welke nog niet helemaal slachtoffer was geworden van de voortwoekerende natuur. Mensen, die uit waren op bloed, zouden natuurlijk wel verwachten dat anderen, zich hier schuil zouden houden. Maar het was niet haar schuld dat ze zo weinig wist van overleven. Het zou eigenlijk ook nooit een reden moeten hebben, om er iets vanaf te weten. Maar goed, ze kon wel eeuwig bij de pakken neer zitten, maar dan zou ze als een hoopje botten eindigen. Ze moest iets doen. Hard worden. Voor haarzelf zorgen. Maar iedereen die haar een beetje kende wist dat er een wonder moest gebeuren zou zij hard worden.

Eerder was haar blik op de huizen gevallen, maar toch had ze nog geen moeite genomen de stad te onderzoeken. Zoals altijd had Winter een hekel aan veel mensen, drukte of personen die je aanstaarden. Het liefste zou ze altijd in de bossen blijven. Nu was Winter ook geen tweede Tarzan. Als ze eerlijk was, had ze er een hekel aan om rond te moeten zwerven en vroeger had ze vast haar neus opgetrokken voor mensen die geen vast huis hadden of altijd rondhingen in de bossen. Nu ze op Aarde was, maakte ze zelf deel uit van die groep. Toch scheen hier een stad te zijn. Ze verwachtte niet veel inwoners. Op Mars had ze gehoord dat ieder jaar zo’n 90% van de ‘bevolking’ op Aarde overleed, al wist ze niet of ze de leiders van Mars nog moest geloven.
Goed, nu was Winter dus naar de stad gegaan. Ze was een van de huizen binnengestapt, maar achteraf gezien had ze misschien een andere schuilplaats moeten zoeken. Ze keek naar het meisje dat binnen was en vernauwde haar ogen, al had de jongedame niets verkeerds gedaan. Maar Winter had er een hekel aan als iets niet uitkwam zoals ze het had gepland. ‘Hallo,’ zei ze met een kille stem.

Het was niet haar keuze geweest om het huis in te gaan, maar die van Balto. De wolfshond had schijnbaar iets interessants geroken of gehoord en was het huis ingedoken, tot grote ergernis van Sally. In hemelsnaam, die hond werkte soms op haar zenuwen. Ze was op zoek naar eten, niet naar onderdak. Desondanks volgde ze de hond, omdat deze besloten had oost-indisch doof te zijn. 'Balto, verdomme,' vloekte ze, terwijl ze naar binnen liep, de wolfshond achterna. Deze bleef echter staan, bij het zien van de twee andere mensen. Ah, daar was hij dus schijnbaar op afgegaan. Ze greep de wolfshond in zijn nekvel, om hem wat naar achter te trekken en het dier jankte verontwaardigd, maar haalde verder niets uit. 'Hallo,' was ook tevens haar woord, wat ook niet al te vriendelijk klonk. Kon haar het wat schelen, eigenlijk, ze kende deze mensen toch niet en het boeide haar geen flikker wat ze van haar dachten.

Ze schrok op toen ze twee keer een groet hoorde, waarna ze verbaasd probeerde achteruit te schuiven. Jammer genoeg voor Elizan zat ze tegen een muur aan, en maakte het alleen maar dat ze nog angstiger eruit zag dan ze al was. Een geweldige eerste indruk? Nee. Totaal niet. "Hallo." Was haar antwoord, maar haar stem trilde, dus een poging om sterk te klinken was bij voorbaat al mislukt. Ze was net een klein muisje die wachtte todat een grote kat diegene ging oppeuzelen. Ging ze nu al dood? Maar dat wou ze immers helemaal niet. Of misschien toch wel, anders was het alleen maar pijnlijker. Maar wie zei nou dat het nu niet pijnlijk was. Haar gedachten sloegen op hol, en dan niet eens op een goeie manier.