Vervolgmeet met Sally en Flynn zonder Keira in het alfagebouw

Hij glimlachte, al was het misschien wat ongemakkelijk. Eigenlijk praatte hij nooit over de tijd dat hij hier was gekomen en de tijd dat hij op Mars leefde had hij helemaal uit zijn geheugen verbannen. ‘Ik ben hier inderdaad al wat langer dan de meesten, ja,’ zei hij, terwijl hij de deur van een van de kamers voor haar open hield en uit zijn ooghoeken de gang in de gaten hield, om te zien of Keira in de buurt was. Dat bleek niet het geval. Hij vroeg zich af of Keira het heel erg zou vinden dat hij wat van deze kleding aan Sally zou doneren. Ach, het was immers niet Keira’s kleding. Zij had ook slechts de beste dingen uit de warenhuizen gejat. ‘Na zo’n drie à vier jaar op aarde zitten, weet je wel waar je moet zoeken als je iets nodig hebt,’ was het vervolg op zijn antwoord.

Sally wierp nog even een blik naar Balto en liep toen achter Flynn aan de kamer in. Balto kwam straks wel weer terug. 'Ik moet dus bij jou zijn, als ik iets nodig heb,' zei ze, een glimlach rondom haar lippen, die op een bepaalde manier als uitdagend geïnterpreteerd kon worden. Ze liep door en keek naar de kleding die er lag, om vervolgens weer naar Flynn te kijken. 'Goed, ik weet niet wat ik hiervan zou mogen hebben, dus kies maar iets uit,' zei ze, kalm, waarna ze rustig haar blouse over haar hoofd trok. Ze had niet het idee dat ze een lichaam had waar ze zich voor moest schamen en daarnaast, het leek haar niet dat hij het een probleem vond als ze zich in zijn bijzijn ging omkleden.

‘Ja, je weet me nu te vinden,’ zei hij, nu ook met wat uitdagende klank in zijn stem. Hij vond het overigens inderdaad geen probleem dat Sally zich in zijn bijzijn omkleedde. Hij liep naar een kast waarin Keira blijkbaar zoveel mogelijk kleding in had willen krijgen en ging met zijn hand door een stapel stof dat waarschijnlijk T-shirts of zoiets waren. Hij had geen verstand van kleding, maar aan de labels te zien lag hier zo ongeveer de laatste designerkleding die in de stad was te vinden. Toe maar. ‘Zie ik eruit alsof ik een enorm goede stylist ben, dan?’ vroeg hij geamuseerd, terwijl hij was kleding uit de kast griste en in Sally’s richting gooide. Hij had geen idee wat het was, maar er zou vast wel iets bruikbaars tussen zitten.

Sally begon te lachen, terwijl ze door de stapel kleding rondneusde. 'Dat heb je me nooit horen zeggen, maar ik werk mezelf niet graag in de nesten hier. Op Mars kon je verwachten wat ze deden en in het ergste geval een enkeltje Aarde krijgen, hier heb ik geen flauw idee wat er gebeurd als ik een misstap bega.' Ze trok uiteindelijk een hemdje en een blouse uit de stapel, waarna ze het hemdje over haar hoofd liet glijden. Haar jeans en laarzen konden er nog wel mee door, vond ze. Voorzichtig trok ze de blouse over haar hoofd, om vervolgens om zich heen te kijken. 'Goed, is hier ergens een spiegel of moet ik maar op jouw oordeel vertrouwen? Ik heb namelijk liever niet dat ik voor lul loop,' zei ze, een uitdagende glimlach rondom haar lippen.

‘Ik denk dat je hier behoorlijk ver kunt gaan, wat misstappen betreft,’ zei hij op een wat zachtere, geamuseerde toon. Hij keek hoe ze het hemdje en de blouse aantrok en glimlachte bij haar woorden. ‘Je ziet er geweldig uit, hoor,’ zei hij. Dit was overigens niet een slechte-manier-van-een-meisje-versieren-zin, maar een simpel antwoord op haar vraag. ‘Maar als je het zelf wil zien, zullen we naar boven moeten gaan, want daar is zover ik weet de enige spiegel in dit huis. Al heb ik geen idee, want ik ben niet vaak op zoek naar spiegels.’ Er klonk nog steeds lichte uitdaging in zijn stem, en hij moest zeggen dat hij in tijden niet op deze manier met iemand gesproken had. Wel eens op Mars, vaak zelfs, tijdens het leven waar hij eigenlijk nooit meer aan dacht. Het was simpelweg de reden waarom hij nu op Aarde zat.